 |
 |
 |
 |
Gisteren heb ik mezelf en de camera voor de afwisseling eens uitgelaten op een van de industrieterreinen die Nijmegen rijk is.
Afgezien van een aantal fraaie staketsels in verval – waar ik nog een keer voor moet teruggaan aangezien er overdag net iets te veel toezicht is – staan daar enorme loodsen die qua vlakverdeling en kleur kunnen wedijveren met de schilderijen die gemaakt zijn in de tijd van de Nieuwe Beelding.
Een fanatieke neo-plasticist zoals beeldend kunstenaar Piet Mondriaan zal zich echter in zijn graf omdraaien wanneer hij naast de horizontale en verticale lijnen ook de parallelle diagonalen en rondingen in de foto’s ontwaart. Misschien dat het vlakkenspel en de loodrechte lijnen in onderstaande foto hem iets beter zouden bevallen.
Wie weet zal deze simplistische plaat in de kunstwereld met open armen ontvangen worden. Het valt te hopen dat dit dan ruim voor mijn dood zal gebeuren zodat ik ook nog een graantje kan meepikken van het ongetwijfeld exorbitante bedrag dat deze foto in de waanzinnige wereld der kunsthandel zal gaan opbrengen.
Lijkt m’n werk wel… ware doodsverachting voel ik ineens
Werk jij met vlakken en lijnen?
Ik heb veel andersoortig werk van jou gezien.
Een beetje doodsverachting kan overigens geen kwaad…
Met dank aan 100W voor de verwijzing naar de lightbox plus plugin waarmee je foto’s op meer compacte wijze in een bijdrage kunt plaatsen.
Het was – en is – de bedoeling die plugin voor Vrouwe Ivy’s weblog te gaan gebruiken maar ik zie er ook wel het voordeel van.
mijn werk is mijn baan, is in het architectenwezen. Loodsen ook. Heel erg vreselijk….
Hé, zit jij in het architectenwezen?
Ik heb vroeger anderhalf jaar bouwkunde in Eindhoven gestudeerd.
ik zie er zelfs wat van ‘hopper’ in.
Laat het Hopper maar niet horen ;-)
Bang niet, maar lelijk dat ik het vind.
Nu weet ik meteen weer waarom ik van industrie terreinen wegblijf.
Ik had gisteren af en toe het idee dat ik in een mega-groot legoland aan het rondlopen was.
Maar gelukkig staat er ook een hoop oud en behoorlijk roestig en vervallen spul tussen ;-)
Ik vind het wel wat hebben, die gekleurde vlakken. Architectonisch is het niks natuurlijk, maar alles wat industrie minder grauw maakt is meegenomen.
Het frappante is dat je als gewone sterveling op het terrein waar het meest kleurrijke gebouw staat niet eens mag komen vanwege zeer groot gevaar. Wat voor gevaar dat is valt echter nergens uit op te maken.
Ik werk bij een multinational in de industrie en heb dagelijks met dit soort zaken te maken. De vergunningen die je moet hebben om te mogen produceren, vereisen alle mogelijke maatregelen. Daarnaast is er de aansprakelijkheid (als bedrijf ben je verantwoordelijk voor wat er bij jou op het terrein gebeurt) en niet te vergeten de eisen die allerlei instanties hebben waaraan je moet voldoen om gecertificeerd te worden zodat je aan bepaalde klanten kunt leveren.
I know, I know.
Maar ik kon gisteren de gedachte aan tropische insecten niet onderdrukken: hoe feller gekleurd, hoe giftiger ze kunnen zijn.
De wereld gaat aan sekjuurietie ten onder.
Helaas wel DS.
Glaswerk, 21.08 uur
Niks gestudeerd, eeuwig amateur, of hoe heet dat, auto-didact zeg maar. Maar van bouwvergunningen en leuke profieltjes weet ik wel wat. En van badkamertjes, en verbouwinkjes in 19de eeuwse pandjes waar op iedere verdieping minstens twee jacuzzi’s moeten, maar ook van grasdaken en energie-0 en warmtepompen en isolatie van schapenwol. Je maakt wat mee op je ouwe dag.
Ik mag mezelf op bouwkundig gebied ook amateur noemen aangezien ik die studie niet afgemaakt heb.
En je gelooft het vast niet, maar in deze duistere tijden komen we om in het werk, vooral die badkamertjes met marmer en leisteen, dakterassen en weet-ik-wat. Gold rush…
Ik twijfel geen seconde aan je woorden: er is nog veel geld in omloop in Nederland voor dit soort zaken. Alleen zit dat geld wel bij een relatief kleine groep mensen die het breed laten hangen.
Als erkend kleurenblinde heb ik vandaag niet veel in de melk te brokkelen, hier…een fijn gevoel, als er even niets van je verwacht wordt ;-)
En angst voor kleuren heb ik al helemáál niet…
Had ik stickertjes onder de foto’s moeten plakken? ;-)
Maar je bent toch slechts deels kleurenblind?
Ja, stickertjes met de kleurvermelding, goed idee!
Of tags, die oplichten als je er met je muis overheen strijkt… ;-)
Maar alle gekheid op een stokje, het is alleen voor het rood-groene gedeelte, ik kan nog aardig wat kleuren zien op mijn oude dag. En met name geel en blauw leveren nu net geen problemen op…
Mooie kleurtjes zijn niet lelijk, zeg ik altijd maar. Maar mooi zwart-wit mag er natuurlijk ook wezen…;o)
Mee eens.
Voor het oog vind ik de onderste foto ook veruit het rustigst aandoen.
Mooie platen. Inderdaad mooie contrasten in kleur! De lijnencompositie doet me denken aan een foto die ik eens gemaakt heb iets meer dan eenjaar geleden, volgens mij ook op mn blog g,eplaatst maar ik kan hm fff niet vinden.
Dank je.
Ik had ook even overwogen om als tag “beeldsprekers” op te nemen – vanwege de patronen, vlakken en lijnen – maar die term is, zoals je bekend is, al gereserveerd voor foto’s met scheve horizonnen ;-)
Ha, vond je mn laatste horizon niet strak? ;-)
Ik kon het niet goed beoordelen omdat er zeevlammen voor hingen ;-P
spannend
ik geef altijd de voorkeur aan natuur, maar industrie geeft zeer interessante plaatjes.
Ik wilde gisteren de bioafval- en kolengestookte electriciteitscentrale nabij Weurt gaan fotograferen en raakte toen vanzelf verzeild op het industrieterrein.
Maar in de natuur is het stukken beter vertoeven ;-)
Cladding art.
Mooie term!
Geel, is alles wat ik zie
Dan adviseer ik je om – eventueel samen met Ab en/of Bopske – nog eens goed naar de foto’s te kijken…
Toch heeft dat kleurrijke wel iets.
Op zich wel, maar ik had eergisteren af en toe het idee dat ik door legoland liep.
Aha, ik vermoedde al, dat ik hier wel eens een gele roldeur zou kunnen aantreffen. Ik vind ze mooi allemaal, ook met de rondingen.
Ik moet ineens denken aan een foto van de haven in Japan na de aardbeing en tsunami. Ik dacht even dat er een stapel legosteentjes lag, het bleek een stapel zeecontainers. Vrolijke kleurtjes.
Als je beroemd wordt, wil je mij dan niet vergeten? Ik wil ook best een Jacuzzi en marmeren tegels in mijn badkamertje. ;-)
Ik dacht even dat er een stapel legosteentjes lag, het bleek een stapel zeecontainers.
De foto’s en filmpjes die van de ramp in Japan gemaakt zijn illustreren op treffende – misschien is schokkend beter – wijze hoe verdomd nietig wij als mens met onze bouwsels zijn.
Mochten bovenstaande foto’s tot mijn Grote Doorbraak in de kunst(handel)wereld leiden met het gevolg dat men absurde prijzen voor mijn plaatwerk gaat betalen – iets wat ik overigens ten zeerste betwijfel – dan krijg je van mij een badkamer met jacuzzi en tegeltjes van authentiek Italiaans marmer cadeau.
Tja, Heer Glaswerk, of het nu aan mij ligt, maar ge hebt heul wat te berde gebracht hierboven.
Wanneer ik uw uitgaansleven zo bekijk, u en uw camera sjouwen zo ongeveer alle hoeken en rondingen plus enige ovalen en wellicht een enkele quadraat hier of daar…
Maar bang? Neen, eerder voor de wolf uit Virginia. U weet wel, alwaar de cigarettes werden bewaakt door ene schoenmakeres…
Daarbij, u hebt in uw tags als eerste de oermoeder F. Zappa genoemd. Wat heeft hij van doen met het algeheel?
Nu zult ge waarschijnlijk gaan zeggen dat ook hij kunst maakte. Maar hij was toch niet de maker/architect van uw kleurrijke photographieën?
Overigens, vandaag las ik in de provinciale gazet dat enkele Grand Mothers zondag 27 maart, 16.00 uur een concert gaan geven in de Bosuil te Weert. Entree 48,48 oude florijnen…
U kent ze vast nog wel: Roy Estrada, Don Preston, Napoleon Murphy Brock, Christopher Garcia en Robbie Seahag Mangano.
Zij spelen enkel en alleen de muziek uit hun verloren Motherstijd.
Enkele andere Grand Mothers, Jimmy Carl Black, Ray Collins, Ian Underwood zijn er niet. Of zijn zij eveneens reeds ten hemel gevaren…?
Wellicht kunt ge de verloren zondagmiddag in uw Rooie stappen, te saam met uw camera en uw Gade om hen te aanschouwen.
Ook ik zou er gaarne heen gaan, maar ik heb nog steeds mijn beperkingen… :-(
Ik maak soms associaties die voor menig buitenstaander – zo niet de rest van de wereld – welhaast onbegrijpelijk zijn. Toen ik over het industrieterrein liep en op diverse locaties de vervuiling zag liggen of uit schoorstenen zag opstijgen moest ik direct denken aan de dubbelelpee “Uncle Meat” van Frank Zappa.
Verder is het in de kunstwereld usance om met name abstracte werken te voorzien van zeer welluidende titels die echter – voor mij als niet-kunstexpert – in geen enkele relatie staan tot wat het werk voorstelt, áls het al iets voorstelt.
Neem daarbij dan nog het gegeven dat Piet Mondriaan de titel van zijn werk “Victory Boogie Woogie” grotendeels gebaseerd heeft – sommigen noemen dat geïnspireerd, anderen zullen het echter misschien geplagieerd noemen – op een (veel) ouder werk van een andere kunstenaar.
Dat alles tezamen schiet dan op een gegeven moment door mijn hoofd als ik in industrieel legoland tussen de bergen rotzooi en rokende schoorstenen aan het wandelen en fotograferen ben.
En soms resulteert dat dan in een blogje zoals het bovenstaande waarvan niet iedereen de relatie tussen de aangeboden kijk- en leeswaren kan leggen ;-)
mooie Mondriaanassociatie in primaire kleuren (rrod meegerekend)
Waar een wandeling over een industrieterrein al niet goed voor is ;-)
Ik vind ze geweldig.
Zo hoor ik het graag ;-)
Beetje laat, ben aan het bijlezen….prachtige foto’s, die kleuren, helemaal mijn ding, zou er zo kunnen wonen!
De loods is misschien wel een beetje ruim om gezellig in te kunnen richten.
En gezien jouw lengte lijkt het misschien van binnen zelfs nog groter uit te vallen ;-)