Nu vele bewoners het oude vertrouwde pand al verlaten hebben en een nieuwe woning hebben betrokken, trekken een paar brutale krakers het eens zo mooie gebouw binnen. De massale ontvolking en het onomkeerbare verval van het welhaast statig te noemen virtuele monument zijn op bijna pijnlijke wijze zichtbaar geworden.
Tijd om mijn biezen te pakken en te gaan verkassen naar een nieuwe stek. Dat enerzijds met een steek in het hart omdat ik niet alleen met (foto)blogs een steentje heb bijgedragen aan het tot stand komen en het onderhoud van het pand maar anderzijds voelt het ook wel aan als een vorm van bevrijding.
Deze bijdrage is dus mijn laatste klop op de vertrouwde deur van het VKblog.
Ik zie mijn vertrek van het VKblog niet als een afscheid, maar als een nieuwe, uitdagende fase in het virtuele leven waarin ik zeker nog veel oude bekenden maar ongetwijfeld ook nieuwe bloggers zal tegenkomen op de talloze andere weblog platformen die in de wondere wereld van de cyberspace te vinden zijn.
Daarom geen vaarwel.
Maar hopelijk een tot ziens.
Als de meer diplomatieke aanpak in de ogen van de ongeduldigen lijkt te falen weerklinkt het luide hoorngeschal als krachtdadige oproep om de barricaden te beklimmen.
Ten aanval, toetert de vuvuzela op middeleeuwse wijze, laat ons zonder geouwehoer van gearriveerde oudere blanke mannen en viriel twitterend de Bontius burcht der slechte heren bestormen en te nemen wat van ons lijkt te zijn. Verzamelt allen, gij koene VKbloggers, jong van lijf en leden en laat ditmaal vooral de vrouwen niet achterblijven.
Dat de democratie in VKbloggersland eindelijk zal zegevieren en het zorgvuldig samengestelde legioen man- en vrouwhaftig ten strijde kan trekken.
Zegt het voort, zegt het voort!
Maar bedenk daarbij wel het volgende.
Wie gaat straks de met veel bravour veroverde buit beheren? De ploeterende schrijvers die nippend aan hun glas Bourbon virtueel als Don Quichot ten strijde trokken?
Of predikten zij slechts vanuit hun fauteuil de revolutie zonder zich om de consequenties te bekommeren?
Afgelopen zondag zag ik hem in een etalage zitten. Alsof hij uit de dood herrezen is en met Mulisch het hemelse voor het aardse geruild heeft.
Elvis Presley, ook wel The King genoemd, was in mijn jongere en wildere jaren immens populair bij de stoere lefgozers en meiden met leren jekkies die zich voortbewogen op een opgevoerde buikschuiver. Het hebben van een Zündapp of Kreidler brommer was min of meer door hun groep voorgeschreven, net zoals het roken van sigaretten uit een pakje en het luisteren naar de verkeerde rock&roll of de tranentrekkende palingsound van de Cats.
In de groep waar ik bijhoorde reed je natuurlijk op een Puch of Tomos met een hoog stuur. Wij draaiden en rookten sjekkies – Drum, Samson of Javaanse jongens – en luisterden naar Pink Floyd of de Stones. Precies zoals dat hoorde uiteraard.
De meest voorkomende vorm van communicatie tussen beide groepen was het elkaar met de nek aankijken. En in sommige gevallen wilde er nog wel eens een onvertogen (scheld)woord vallen hetgeen steevast resulteerde in een matpartij. Deze non-verbale vorm van gedachten uitwisselen was uiteraard een jongenszaak, de meiden beperkten zich tijdens die spaarzame contacten tot het aanmoedigen of het loeren naar de knapen in de andere groep, waarbij het laatste kon resulteren in een overstap. Jongens deden zoiets vanzelfsprekend niet. Dat ook weer geheel conform aan hoe de dingen in het leven behoorden te zijn.
Op een gegeven moment neem je echter resoluut afscheid van de groep waar je bijhoort. Je gaat elders werken of studeren en je komt erachter dat er heel wat meer in de wijde wereld te koop is dan de voorgeschreven eenheidsworst en de beklemmende loyaliteit aan een groep. Op dat moment sta je pas echt op eigen benen en laat je je handelen bepalen door wat je zelf denkt, wilt, waardeert en respecteert: je bent zowaar een volwassen individu geworden.
Tussen mij en Elvis’ muziek is het niet meer goed gekomen. Zijn liedjes doen mij niets of ergeren me zelfs mateloos. Bij hoge uitzondering wil ik “In the Ghetto” nog wel eens draaien als de ballen in de boom hangen maar dan heb ik het voor een jaar weer helemaal gehad met hem. Toch vond ik het wel leuk om ‘m zondag achter het glaswerk tegen te komen.
Nadat ik een paar fotootjes van hem had geschoten ging ik weer op weg. Na vijftig meter lopen draaide ik me nog even om en, verdomd als het niet waar is, het leek of hij naar me knipoogde, alsof hij, The Pelvis, me daarmee welkom heette in zijn eeuwigdurende koninkrijk.
Sindsdien heb ik respect voor hem ook al heeft ie de ergste baggermuziek gemaakt die ik ooit in mijn leven gehoord heb. Maar dat is juist Elvis ten voeten uit, want met die klotenummers heeft hij wel mooi de harten van miljoenen individuen gewonnen.
Onlangs heeft fotograaf Richard Koek uit protest de algemene groep FOTOGRAFIE van al haar leden ontdaan. Zijn beweegreden daarvoor zal de meesten van jullie wel bekend zijn. Ik ga daar verder niet op in.
De afgelopen week heb ik via diverse kanalen vernomen dat er voor een aantal bloggers de behoefte bestaat om hun foto’s te kunnen plaatsen in een groep die niet specifiek bedoeld is voor natuur, zwart-wit, vierkant formaat of andersoortige foto’s.
Vandaar dat ik vandaag de algemene groep ! Fotografie heb opgericht. Zoals je kunt lezen op de “voorpagina” van deze groep zijn daarin alle soorten foto’s welkom. Spreekt de doelstelling van de groep ! Fotografie je aan, meld je dan een keer vrijblijvend aan als lid.
Deze twee foto’s heb ik geschoten in het vijftiende eeuwse kasteel La Roche Jagu dat staat in Ploëzal, Bretagne. Tot mijn grote verbazing hadden de meeste authentieke elementen, zoals meubilair en ornamenten, plaats moeten maken voor een expositie over licht en kleur. Vreemd genoeg was men daarbij één essentieel onderdeel vergeten, te weten een goede belichting van de uitgestalde objecten.
Daarbij kwam ook nog dat het verboden was om een flitser te gebruiken in het hele kasteel terwijl er alleen op de tweede verdieping in een hoekje enkele schilderijen hingen. Het werd dus schieten met lange sluitertijden uit de hand of, zoals dat het geval was met de onderste foto, gebruikmakend van een losstaand tamelijk amorf object dat ongetwijfeld ook tot het openbare kunstbezit behoorde.
Gecharmeerd van de uitgestalde rode kubussen ben ik zeker niet en van het originele interieur, waar ik voor kwam, heb ik dus nagenoeg niets kunnen zien. Ergens bespeur ik wel een analogie met het VKblog. Ook daarvan staan de muren nog min of meer overeind maar het interieur is in een later stadium op uiterst amateuristische wijze opnieuw ingevuld. En net zoals dat met de entree van La Roche Jagu het geval was, is de inlogprocedure om toegang te krijgen tot dit platform ook zo lek als een mandje.
