Nu vele bewoners het oude vertrouwde pand al verlaten hebben en een nieuwe woning hebben betrokken, trekken een paar brutale krakers het eens zo mooie gebouw binnen. De massale ontvolking en het onomkeerbare verval van het welhaast statig te noemen virtuele monument zijn op bijna pijnlijke wijze zichtbaar geworden.
Tijd om mijn biezen te pakken en te gaan verkassen naar een nieuwe stek. Dat enerzijds met een steek in het hart omdat ik niet alleen met (foto)blogs een steentje heb bijgedragen aan het tot stand komen en het onderhoud van het pand maar anderzijds voelt het ook wel aan als een vorm van bevrijding.
Deze bijdrage is dus mijn laatste klop op de vertrouwde deur van het VKblog.
Ik zie mijn vertrek van het VKblog niet als een afscheid, maar als een nieuwe, uitdagende fase in het virtuele leven waarin ik zeker nog veel oude bekenden maar ongetwijfeld ook nieuwe bloggers zal tegenkomen op de talloze andere weblog platformen die in de wondere wereld van de cyberspace te vinden zijn.
Daarom geen vaarwel.
Maar hopelijk een tot ziens.
Revolutie!
[12]
Als de meer diplomatieke aanpak in de ogen van de ongeduldigen lijkt te falen weerklinkt het luide hoorngeschal als krachtdadige oproep om de barricaden te beklimmen.
Ten aanval, toetert de vuvuzela op middeleeuwse wijze, laat ons zonder geouwehoer van gearriveerde oudere blanke mannen en viriel twitterend de Bontius burcht der slechte heren bestormen en te nemen wat van ons lijkt te zijn. Verzamelt allen, gij koene VKbloggers, jong van lijf en leden en laat ditmaal vooral de vrouwen niet achterblijven.
Dat de democratie in VKbloggersland eindelijk zal zegevieren en het zorgvuldig samengestelde legioen man- en vrouwhaftig ten strijde kan trekken.
Zegt het voort, zegt het voort!
Maar bedenk daarbij wel het volgende.
Wie gaat straks de met veel bravour veroverde buit beheren? De ploeterende schrijvers die nippend aan hun glas Bourbon virtueel als Don Quichot ten strijde trokken?
Of predikten zij slechts vanuit hun fauteuil de revolutie zonder zich om de consequenties te bekommeren?
Onlangs heeft fotograaf Richard Koek uit protest de algemene groep FOTOGRAFIE van al haar leden ontdaan. Zijn beweegreden daarvoor zal de meesten van jullie wel bekend zijn. Ik ga daar verder niet op in.
De afgelopen week heb ik via diverse kanalen vernomen dat er voor een aantal bloggers de behoefte bestaat om hun foto’s te kunnen plaatsen in een groep die niet specifiek bedoeld is voor natuur, zwart-wit, vierkant formaat of andersoortige foto’s.
Vandaar dat ik vandaag de algemene groep ! Fotografie heb opgericht. Zoals je kunt lezen op de “voorpagina” van deze groep zijn daarin alle soorten foto’s welkom. Spreekt de doelstelling van de groep ! Fotografie je aan, meld je dan een keer vrijblijvend aan als lid.
Deze twee foto’s heb ik geschoten in het vijftiende eeuwse kasteel La Roche Jagu dat staat in Ploëzal, Bretagne. Tot mijn grote verbazing hadden de meeste authentieke elementen, zoals meubilair en ornamenten, plaats moeten maken voor een expositie over licht en kleur. Vreemd genoeg was men daarbij één essentieel onderdeel vergeten, te weten een goede belichting van de uitgestalde objecten.
Daarbij kwam ook nog dat het verboden was om een flitser te gebruiken in het hele kasteel terwijl er alleen op de tweede verdieping in een hoekje enkele schilderijen hingen. Het werd dus schieten met lange sluitertijden uit de hand of, zoals dat het geval was met de onderste foto, gebruikmakend van een losstaand tamelijk amorf object dat ongetwijfeld ook tot het openbare kunstbezit behoorde.
Gecharmeerd van de uitgestalde rode kubussen ben ik zeker niet en van het originele interieur, waar ik voor kwam, heb ik dus nagenoeg niets kunnen zien. Ergens bespeur ik wel een analogie met het VKblog. Ook daarvan staan de muren nog min of meer overeind maar het interieur is in een later stadium op uiterst amateuristische wijze opnieuw ingevuld. En net zoals dat met de entree van La Roche Jagu het geval was, is de inlogprocedure om toegang te krijgen tot dit platform ook zo lek als een mandje.