Nox en de zusjes

De eerste herinneringen van Nox gaan terug tot de Woon. De Woon had houten wanden. In de Woon was het altijd warm. De hemel was de Zon. Twee keer per dag kwam het voer. Voer was prettig. Verder was er niets. Ja, er was scharrel. En er waren zusjes (of broertjes). Niets wees erop dat Nox een Bijzonder Avontuurlijke Kip zou worden.

Nox wist nog niet veel. Zij zat samen met 25 zusjes (of broertjes) in de Woon en dacht verder niet na. Dat was ook niet mogelijk want zoals het Wetenschappelijk Voorschrift de oplettende lezertjes heeft duidelijk gemaakt, is de herscapaciteit van kip omgekeerd evenredig met het aantal individuen. En aangezien al wel duidelijk was dat één van de zusjes, Zelda, de helft bezat bleef er voor Nox en haar soortgenootjes niet veel over.

De dagen in de Woon waren allen gelijk. Buitenwereld was er niet, boven de hemel konden zij niet kijken. Tot op een dag het leven zijn loop nam. Het deksel van Woon ging open en in plaats van Voer kwamen er Handen. Nox maakte zich klein maar kon niet voorkomen dat zij getild werd. Dit was haar nog nooit overkomen! Ze fladderde dat het een lust had en ze kwam vrij. Vrij was groot. In een hoek stonden zakken met voer. Die kende Nox tenminste. Ze landde op een zak en maakte zich klein. Vanuit haar hoekje kon ze alles goed zien.

De handen gingen Woon weer in en kwamen tevoorschijn met een zusje. Die verdween in een mand. Weer kwam een zusje tevoorschijn die in de mand werd gestopt. En toen kwam Zelda. Opeens wist Nox het zeker. Wat Zelda deed was goed. Ze deed een dappere poging tot pokken, maar dat leek nog nergens op. Een klein piepje verliet haar snavel. Nog een poging. Dat piepje werd opgevangen. De handen kwamen doelbewust naar Nox en tilden haar, voor de tweede keer.

Nu belandde ze veilig in het mandje en keek voorzichtig om haar heen. Twee zusjes zaten in een hoekje. Zelda stond klaar om haar op te vangen en knikte haar bemoedigend toe. Nox liet zich zakken en merkte tot haar verbazing dat ze weer in een soort Woon terecht was gekomen.

Deze Woon bewoog. Nox rook voor het eerst van haar leven buitenlucht. Toen werd ze in een ruimte gezet die vreemd rook en die bewoog. Om zich heen hoorde ze praten. Vriendelijke stemmen die zeiden dat ze lieve kipjes waren en een mooi huis zouden krijgen. Nox was benieuwd.

Na een lange tijd werd zij met haar 3 zusjes losgelaten in een nieuwe Woon, een grote woon met uitzicht op buiten. Groene sprietjes, wappers aan bomen, een open hemel. Geen zon meer. Tenminste, geen eigen zon. Na een tijdje merkte ze dat in de grote wereld ook zon heerste. Maar het was niet meer altijd warm. Er was kou en er was donker. Maar altijd als dat gebeurde kwamen er weer handen. Handen die kippen tilden in de kleine woon. En dan kwam er voer en dan was het leven goed.

Toch kon Nox niet wennen aan het tillen. En twee van haar zusjes ook niet. Zelda wel. Zelda zei dat tillen goed was maar Nox had genoeg til gehad voor de rest van haar leven.