Het verdwenen Edelhert Fournituur (deel 1)

Nox ging een dagje op stap. Ze had er zin in. En wel buiten de schutting van haar vertrouwde erf. Al snel werd zij gevolgd door Contrillibus en Hermux-Tantamoq. Haar beste en meest doorgestudeerde vriendin Zelda bleef een tijdje twijfelend achter. Zij was namelijk de slimste en dus ook de voorzichtigste van het stel. Maar ook slimme kippen kunnen door het Avontuur getrokken worden. Dus besloot Zelda na een kleine overpeinzing om mee te gaan met de ogenschijnlijk roekeloze tocht van de kip Nox.

Na vele omzwervingen belandden zij aan in een kil, grauw en heel duister bos. In de verte troffen zij vier grazende Edelherten aan: Fournituur, Prefectuur, Accuzuur en het ietwat klein uitgevallen Edelhertje Miniatuur. Met name Miniatuur maakte een zeer stoffige, zelfs enigszins beduimelde, indruk, hetgeen waarschijnlijk is te wijten aan zijn afhankelijke opstelling en zijn lage onbeduidende positie in de pik-orde der Edelherten. Voor zover er sprake kan zijn van een echte pik-orde binnen deze dieren natuurlijk. Want zoiets komt eigenlijk alleen maar voor bij kippen of bij Grote Mensen.

Nox had meteen door dat er spannends in het verschiet lag. Haar pokkende roedel nawaggelende kippen tuchtig onder controle houdend trad zij schrander en fier de kudde Edelherten tegemoet. En sprak direct het grootste Edelhert aan. Fournituur dus. Hij bleek een zeer welvoeglijk herbivoor te zijn die wel van wanten wist en begrip kon tonen. Fournituur had namelijk niet voor niets een opleiding genoten aan de School voor Interieur en Welzijnsgevoelens en deed daarenboven ook nog aan Politiek. Hoewel Nox echt niet wist wat dat laatste kon betekenen. Toen nog niet…

Ondanks zijn grootsheid maakte Fournituur op de een of andere manier een beetje een flegmatieke en enigszins afwezige indruk. Alsof hij Heel Grote Zorgen had. Bij het gezellige samenzijn samen in de late uurtjes rond een heus Kampvuur, rijkelijk gelardeerd met lekkernijen als gegrilde bos-uitjes, zwammenpoliep, geroosterde scheutworteltjes en ontbeende vogelkers, bleek Fournituur in eerste instantie een geweldig causeur. Hij trok de aandacht van iedereen! Maar naarmate de maan het zwerk beklom bleek hij steeds meer geoccupeerd te worden door een of andere duistere vervreemdingsdrang die men over het algemeen niet kende of herkende binnen de gemeenschap der Edelherten. Op het toppunt van gezelligheid besloot Fournituur daarom ook maar zijn hoeven te gaan strekken en zijn Edele lurven toe te vertrouwen aan het verse stro van zijn bed. Zijn drie roedelgenoten en zijn vier nieuwe vriendjes waren er even helemaal stil en confuus van.

Dit verhaal wordt vervolgd…