De Advocatuur

Op een mooie ochtend krijgt Nox een brief. Het is niet zomaar een brief, het is een Gewichtig Schrijven, bezorgd door de speciale duivenpost. Verbaasd neemt Nox de brief in ontvangst en draait hem om en om in haar pootjes. De bezorgende duif koert zachtjes. ‘Oh, ja, natuurlijk. Ga je gang’ zegt Nox afwezig waarop de duif dankbaar zijn kop in het bakje kippenvoer steekt.

Intussen heeft Nox ontdekt hoe zij de brief kan openen. Uit de envelop vallen twee velletjes papier. De eerste ziet er officieel uit. Dagvaarding, staat erboven. Dat spreekt Nox wel aan, zij heeft een hekel aan ’s nachts reizen. Even verderop ontwaart Nox de uitnodiging ‘ter zitting verschijnen’. Haar kippenhartje veert op. In zitten is zij namelijk erg goed, zeker als een daartoe geëigende stok wordt bijgeleverd. Zij moet onder Ede iets komen verklaren. Snel kijkt Nox naar de afzender van de brief: de Rechtbank in het Vierbomenbos bij Bennekom. Dat ligt onder Ede, als Nox’ geografische kennis haar niet in de steek laat. Al verder lezend probeert ze erachter te komen wat zij moet verklaren. Dat blijkt uit het tweede briefje. Dat gaat over ‘de Zaak Moskovuur’. Na enig nadenken weet Nox weer wie dat is. Moskovuur is lid van de orde van Advocatuur. Deze orde heeft zich ten doel gesteld minder fortuinlijke Edelherten te ondersteunen en bij te staan als zij niet meer op eigen hoefjes kunnen staan en daardoor misstappen begaan. Nox heeft ooit een kopje koffie met hem gedronken en een ander Edelhert, Onderhuur geheten, dat duidelijk ondersteuning behoefde.

En over dat kopje koffie blijkt het inderdaad te gaan. Nox wordt verzocht te verklaren dat er tijdens de koffie geen sprake is geweest van persen. Nox krabt zich eens achter de oorveertjes. Van persen heeft zij wel verstand, dat is nodig voor het leggen van eieren. Maar bij haar weten leggen Edelherten geen eieren dus misschien betreft het sinaasappels. Opgewekt gaat Nox op stap.

Aangekomen op de open plek in het Vierbomenbos kijkt zij haar oogjes uit. De open plek wordt omgeven door eeuwenoude Bomen die aan alle zijden wandelgangen vormen. Onder de grootste boom staat een rechte houten bank. Daarop zit een edelachtbaar uitziende uil. Tot haar vreugde ontwaart Nox voor de bank een stok op de grond. Op en om de open plek is het druk. Veel leden van de Advocatuur schrijden door de wandelgangen, al pratend met door hen ondersteunde Edelherten. Na een tijdje ontwaart Nox Moskovuur in een hoekje van de open plek. Ze gaat naar hem toe en ziet tot haar grote verbazing dat hij in een grote poel modder staat. Moskovuur begroet haar en Nox verzekert hem dat zij zal verklaren dat er geen sinaasappels bij de koffie waren. Moskovuur barst uit in vilein gelacht. ‘Maar Noxje toch, het gaat helemaal niet op sinaasappels persen. Het gaat om áfpersen. Dat is heel iets anders.’

En dan vertelt hij haar over Onderhuur en Architectuur. Architectuur was een puissant rijk Edelhert met vele woonpaatsen op zijn naam. Onderhuur had niets. Eens, in een dolle bui had hij Borreluur ontvoerd, de beheerder van de enige zoetwaterbron in het bos. Onderhuur dacht dat hij wel veel bezit zou hebben maar dat bleek tegen te vallen en Onderhuur liet Borreluur weer gaan. Moskovuur heeft hem toen bijgestaan om te proberen zijn straf te verminderen want, zo zegt Moskovuur vaak, ‘ik zie graag het Edele in het misgestapte Hert’. Maar goed, na zijn straf had Onderhuur nog minder en werd hij jaloers op Architectuur. Ook Architectuur had regelmatig ondersteuning nodig en zo kon het gebeuren dat de twee elkaar ontmoetten onder de struik van Moskovuur. Hij was daar zelf niet bij dus weet niet wat er gebeurd is. Maar een ekster, Jordi Zolder, die in de hoogste boom naast de struik woont begon lelijke namen en ‘afpersing’ te roepen zodat het schalde door het bos. Ook gooide hij met modder naar Moskovuur en Onderhuur. Daardoor werden de Erven van Architectuur boos op Moskovuur en mocht hij Onderhuur niet meer bijstaan en ook geen onderduik meer geven in zijn struik.

Op dat moment werd Nox naar voren geroepen door de Rechter. Nox voelde zich best belangrijk toen zij voorzichtig op de stok plaats nam. Op de vraag van de rechter verklaarde zij, met de vleugel op de borst, dat er tijdens de koffie geen sprake was geweest van enige persing en voegde eraan toe dat het noemen van namen en gooien met modder ook niet goed was. De Rechter schraapte zijn keel en bedankte Nox: ‘je mag neerstappen’.

Dat deed Nox en ze rende terug naar het hoekje van Moskovuur. Die was inmiddels uit zijn modderpoel gestapt en zei dat Nox het erg goed had gedaan. Nox stelde voor samen een kopje koffie te gaan drinken maar dat sloeg Moskovuur vriendelijk doch beslist af. ‘Ik heb al genoeg koffie gedronken voor mijn hele leven, ik moest zo vaak met Onderhuur mee. Hij zette er behoorlijke pressie op’. ‘Dus toch!’ riep Nox uit. ‘Tja Nox, maar dat heb jij niet gemerkt. Daarom was jouw verklaring zo goed. Weet je, in de Advocatuur gaat het er niet altijd om dat de waarheid boven tafel komt maar veeleer gaat het erom dat je gelijk krijgt. En dat heb ik nu.’

Verbouwereerd nam Nox afscheid. Teruggekomen dook zij meteen het leghok in waar zij broeierig voor zich uit ging kijken. De lust tot het leggen van een ei was haar vergaan. En ze besloot nooit meer iets met de orde van Advocatuur van doen te hebben.