Bouquet-estafette deel 8: Aan de rand van de woestijn

Wat er aan vooraf ging:

Deel 1: De brief, door Morgaine
Deel 2: In de klauwen van Nathan, door Thera
Deel 3: Het medaillon, door Starry Night
Deel 4: Over de drempel, door Easywriter
Deel 5: Waarin miss Nevers bleek van schrik vraagt:, door Erna
Deel 6: Het diner, door Hippocampi
Deel 7: Under the moon of love, door Kanvas Tetrapool

Bevend over al haar leden kijkt Kate Frank na. Ze slaat haar slanke hand voor haar welgevormde mond en kan maar met moeite een kreetje onderdrukken terwijl ze ademloos wacht op het schot. Haar wit weggetrokken hartvormige gezichtje vormt een bleke vlek in het maanlicht.

Alles blijft echter stil en na enige tijd beent Frank nog bozer dan eerst het landhuis weer uit. ‘De vogel is gevlogen’ gromt hij tussen zijn tanden en pakt Kate, die nog verdwaasd in de ommuurde tuin staat, steviger dan nodig is bij de arm. Hij trekt haar mee naar binnen om haar spullen te pakken. Gehaast grist Kate haar schamele bezittingen bij elkaar en stopt de tegenstribbelende Mickey weer in zijn mand. Bij het verlaten van de kamer werpt zij nog een laatste blik op het geschilderde portret van prinses Kiya. Het lijkt of haar moeder haar nog een laatste boodschap probeert mee te geven maar die wil niet doordringen tot Kate’s verdoofde hersens.

Ruim op tijd bereiken ze het vliegveld voor de vlucht naar Egypte en nemen plaats in de Star Class. Gelukkig mag Mickey als handbagage mee. Met een glas champagne in haar hand laat Kate zich vermoeid achterover vallen in de comfortabele stoel. Frank zit naast haar, gebogen over de papieren die hij bij zich heeft in zijn glanzende attachékoffer. Hij lijkt haar aanwezigheid haast vergeten zo verdiept als hij is in zijn lectuur. Kate probeert niet te denken aan de gebeurtenissen en Franks woorden zo vlak voor hun vertrek. Vele gedachten strijden om voorrang achter haar normaal zo rimpelloze blanke voorhoofd. Met een resoluut gebaar schudt zij haar rode krullen naar achter en werpt een besmuikte blik op de knappe man naast haar, de vertrouwde jeugdvriend die zich plots zo anders heeft ontpopt.

Na een rustige vlucht komen zij aan in Cairo. Frank heeft een huurauto geregeld die hen meteen naar El Amarna zal brengen. Kate heeft het gevoel weer thuis te komen: de sensuele blikken van de donkerogige mannen in hun witte djellaba’s, de geur van stof en benzine en het uitzicht onderweg doen haar hart sneller kloppen. Af en toe glinstert het water van de Nijl tussen de dadelpalmplantages door.

Het onderkomen in El Amarna overtreft Kate’s stoutste fantasieën. Ze rijden de binnenplaats op van een ommuurde karavanserai, geheel opgetrokken van aardkleurige adobesteen. De binnenplaats is geplaveid met marmer; een witte fontein klatert lieflijk in het midden. Langs de rand van de binnenplaats is een overdekte galerij waar palmen in potten voor verkoelende schaduw zorgen en waar zoetgeurende klimrozen zich om de gebeeldhouwde pilaren slingeren. In de fontein drijven lotusbloemen waaronder zilveren vissen loom in het kristalheldere water hangen.

Frank begeleidt Kate naar een kamer in de galerij. De zware dubbele deuren zwaaien open en tonen een interieur uit duizend-en-een nacht, compleet met een hemelbed en pastelkleurige doorschijnende draperieën voor de getraliede ramen. Dan slaat Frank eindelijk zijn armen om Kate heen en murmelt geruststellend in haar zachte, volmaakt gevormde oorschelp: "Schatje, rust jij nu maar even uit. Ik moet wat zaken regelen maar ik kom morgen weer terug naar dit hotel. Blijf waar je bent en alles zal in orde komen!" Zijn fluweelzachte lippen smaken nog net als gisteravond – was het pas gisteravond? – in de ommuurde tuin in de maneschijn, maar toch voelt Kate een ander soort huivering. Geen rilling van genot maar een angstige kilte omsluit haar hart. Ze probeert Frank in de ogen te kijken maar hij ontwijkt vakkundig de blik uit haar amandelvormige ogen. Dit vergroot haar angstige voorgevoel.

Na zijn vertrek vlijt Kate zich neer op het bed met de eindelijk bevrijde Mickey spinnend naast zich. Een gedachte die zij in het vliegtuig hardnekkig probeerde weg te drukken dringt zich aan haar op. Ze ziet weer het schilderij voor zich dat zij aantrof in het huis van Nathan D’anvers, die knappe geheimzinnige man wiens rol haar nog steeds niet duidelijk is. Alleen al het in gedachten uitspreken van zijn naam veroorzaakt een zoete rilling langs haar ruggengraat. Kate drukt hem snel weer weg en concentreert zich op het schilderij, het portret van de Egyptische prinses Kiya met het gezicht van Jane Nevers. Gedachteloos pakt Kate het gouden medaillon en ziet opeens weer de houding van de vrouw op het schilderij.

Opgewonden springt Kate overeind en posteert zich voor de manshoge spiegel van haar kledingkast. Ze beweegt haar linkerhand voorzichtig naar het medaillon. Haar wijsvinger raakt de zijkant van het medaillon, precies daar waar een kleine inkeping zit. Kate heeft al geprobeerd met haar nagel het medaillon op die plaats open te peuteren maar ze kon er geen grip op krijgen.

Met een klaaglijk geluidje zet Mickey zich neer naast Kate. Gedachteloos wil ze zijn kop strelen. Op dat moment ziet ze haar eigen houding in de spiegel en ziet tegelijkertijd het beeld op het schilderij: de zittende kat, hier roodgevlamd maar op het schilderij was zij zwart, een levende beeltenis van de godin Bastet. En om haar hals had zij een gouden kettinkje met een kleine ankh eraan.

Op dat moment wordt er op de deur geklopt en een bediende in witte tulband komt binnen met een dienblad. Geluidloos zet hij het blad op tafel. Terwijl hij zich terugtrekt ziet Kate op de binnenplaats de schim van een zwarte kat. Mickey heeft de kat ook gezien en wurmt zich door de spleet van de bijna gesloten deur. Kate rent hem achterna en ziet hoe Mickey op de rand van de fontein springt waar een sierlijke Egyptische zwarte kat haar pootje zit te likken, onderwijl de rode kater die spinnend haar aandacht probeert te trekken hautain negerend. Dan vangt haar oog het geglinster in de vacht, onder de kin van de kat. Met een scherp geluidje houdt Kate haar adem in. Dit kan toch niet? Zoveel toeval kan toch niet bestaan?

Voorzichtig strekt ze haar hand naar de zwarte kat terwijl ze haar geruststellend toespreekt. De kat stopt met likken, rekt zich loom uit en wandelt gracieus in Kate’s richting. Wat Kate al dacht te zien klopt: de kat draagt een ketting met een gouden ankh. Met ingehouden adem maakt Kate haar medaillon los en ziet aan de linkerkant de kleine opening. Haar handen beven als ze de kleine ankh in haar rechterhand neemt en het onderste gedeelte ervan als een sleutel in de opening van het medaillon steekt.

Het medaillon springt met een scherp geluidje open. Op hetzelfde moment springt de kat met een sierlijke beweging van de fontein en verdwijnt door de openstaande deuren van de binnenplaats in de woestijn. Mickey kijkt haar na met een blik van diepe teleurstelling in zijn amberkleurige ogen. In ademloze spanning opent Kate het medaillon. Tot haar teleurstelling zit er alleen een klein opgevouwen stukje zijdepapier in. Het is dichtbeschreven in het kenmerkende handschrift van haar vader. Nog voor ze de tijd heeft het te lezen vangt ze een geluid achter zich op. Snel stopt ze het papiertje in de zak van haar roomwitte shorts en drapeert het medaillon weer om haar slanke hals. Dan draait ze zich langzaam om.

Onder de andere galerij is een deur open gegaan. Twee mensen komen naar buiten. De eerste is een adembenemend mooie vrouw, lang en slank. Haar platinablonde haar hangt sluik over haar schouders en ze is gekleed in een smaragdgroene japon die perfect bij haar ogen kleurt. De ander is een gebruinde man met staalblauwe ogen, blond haar met een zweempje grijs erin, gekleed in een khaki tropenpak.
 
Hij schrikt zichtbaar als hij Kate op de rand van de fontein ziet zitten. Kate kijkt hem hooghartig aan, hoewel haar hart in haar keel bonst. Nu heeft ook de vrouw haar groene blik op Kate gevestigd. Ze legt haar slanke hand met perfect gemanicuurde nagels op de arm van Nathan als hij in de richting van Kate begint te lopen en zegt met een lage sensuele stem: ‘Cheri, wat is dat voor … iemand?’.

Het duurt even voor Nathan antwoordt en dan zegt hij: ‘Anna, dit is Kate’. Kate geeft hem echter geen kans om verdere introducties te plegen. Zij tilt Mickey met een sierlijke zwaai van de rand van de fontein, draait zich waardig om en schrijdt terug naar de veilige beslotenheid van haar eigen kamer. Daar aangekomen laat ze zich op haar hemelbed vallen en vouwt het papiertje met haar vaders handschrift voorzichtig open.
 
‘Lieve Kate, als je dit leest is er al heel wat met je gebeurd. Denk er om, niets is wat het lijkt! Ik weet welke opdracht jouw moeder Nathan heeft nagelaten. Vertrouw Nathan……."

Op dat moment gaat de deur open en tekent een gestalte zich af tegen het fel-blikkerende zonlicht van de binnenplaats…..

Wordt vervolgd door: 

Deel 9: door Prometheus  
Deel 10: 100 woorden
Deel 11: Moeder met hond
Deel 12: Knispel
Deel 13: Manus  
Het einde: door???