De andere wereld

Verbaasd staar ik naar het computerscherm voor mij. Een wit vlak, een blauw uitroepteken met de tekst: Sorry, dit scherm kan niet worden weergegeven. Ik controleer mijn naam, mijn password. Mijn vingers vliegen over de toetsen. Slanke vingers zijn het, perfect. Heel anders dan….. Het scherm licht weer op: Sorry, dit scherm kan niet worden weergegeven.

Heb ik de bestemming verkeerd ingetoetst? Ik probeer het opnieuw: weeweeweepuntterugnaarhuispuntenel. Het resultaat blijft hetzelfde. Ik kijk om me heen. Achter de andere computerconsoles zitten anderen. Koortsachtig typen. Vertwijfelde blikken. Ik staar naar het scherm en zie vaag de weerspiegeling van mijn gezicht. Ik heb mezelf grote groene ogen gegeven. Golvend platinablond haar valt in dichte lokken op mijn schouders. De anderen zien er ook zo perfect uit. Geen rimpels, geen brillen, geen scheve tanden.

Ik duw mijn stoel achteruit en pak mijn attributen. Mijn zwaard, mijn mooie rode mantel. O, en laat ik mijn belangrijkste attribuut niet vergeten. Ik heb hem vorige week pas bij elkaar gedacht, mijn witte paard met zwanenvleugels.

Als ik de straat betreed is alles hetzelfde. Dat is vreemd. Meestal verandert de straat als er nieuwe bewoners binnen komen. Het is een brede straat, dat ligt vast. Met bomen er langs. In de middenberm spuiten talloze fonteinen hun regenboogkleurige water de intens blauwe hemel in. Het is druk op straat, maar er is geen verkeer. Rijdieren genoeg, in alle vormen, kleuren en maten. Mijn zwanenpaard valt niet op. Ook zweefkussens en vliegende tapijten zijn er in overvloed. Iemand heeft zelfs een lopende band op het trottoir bedacht.

Er zijn veel winkels waar alles te krijgen is. Ze worden nog druk bezocht maar ik heb geen zin. Wat heeft het voor zin? Ik sjok door de straat, het witte paard aan de zilveren teugel achter mij aan voerend. Sjokken, dat heb ik hier nog nooit gedaan. Mijn tred was veerkrachtig, mijn blik open, gericht op avontuur. Voorzichtig kijk ik om me heen. Dan zie ik dat er meer zo bij lopen als ik.

De eerste straat rechts voert naar een beekje. Langs de weg staan huizen. Middeleeuwse pittoreske woningen afgewisseld met futuristische villa’s. Ooit heb ik een Romeinse brug over het beekje bedacht, een brug die ik heb gezien op een foto van een dorp dat vernield is in een van de zinloze oorlogen. Iemand anders heeft hem ingenomen als vaste visstek. Als ik naderbij kom zie ik dat de brug er is en de visser ook. Maar in plaats van te groeten staart hij moedeloos in het glinsterend sprankelende water dat vissen herbergt die geen mens ooit heeft gezien.

Voorbij de brug zijn de vlaktes die ik ooit samen met een Indiaan heb verkend. Hij op zijn bontgevlekte paard, ik op mijn zwanenpaard. Dan zie ik hem. Hij loopt me tegemoet maar zijn eens zo fiere houding is ingezakt. Hij kijkt op zijn pols naar een nietbestaand horloge en zoekt zijn afwezige zakken af naar een mobiele telefoon, of misschien een sleutel.

Even verderop is een bospaadje dat voert naar het huisje van een wijze vrouw. Ik ben daar ooit op bezoek geweest en ze heeft me vele interessante verhalen verteld. Ze zag er uit als alle wijze vrouwen die ik ooit bedacht heb en ik zou normaal nooit met haar hebben durven spreken. Maar misschien weet zij raad. Als ik het paadje in loop is er echter alleen dichte mist.

Ik moet terug! Dit gevoel heb ik nooit eerder gehad hier. Er was altijd tijd voor avonturen, voor interessante gesprekken, voor nieuwe landschappen. Maar nu weet ik dat het kind uit school komt. Dat straks het eten op tafel moet staan. Mijn man komt uit zijn werk en ik moet er zijn voor hem. De dieren moeten verzorgd. Maar ik kan hier niet meer weg.

De avonturen die ik hier beleefde lijken mij nu zinloos. De interessante gesprekken die ik voerde waardeloos. De boeiende persoonlijkheden die ik hier dacht te kennen bestaan niet. Ik zelf ben een avatar, net als alle anderen.

Verlos mij uit deze virtuele wereld!