SF feuilleton 1 – De Opdracht

Uitermate slecht gehumeurd, bijna woedend zelfs, spoedde Joe Farrell zich die ochtend naar het hoofdkantoor van het Regerend Wereld Collectief. Hij had na zijn laatste transgalactische trip nog zeker recht op tien vrije dagen om op Terra door te kunnen brengen. Hij stapte bij het dichtstbijzijnde rolbaanstation naar binnen, liet zijn iris scannen bij de toegangsautomaat en nam de meest linker transportstrook om zo snel mogelijk bij het RWC aan te komen.

Bruce Argill wachtte hem op in zijn klassiek ingerichte kantoor waarvan de inrichting rechtstreeks leek te zijn gekopieerd uit een geschiedenis tridee die het leven van de Ouden behandelt. Farrell ergerde zich al jaren aan die nostalgische trekjes van zijn overste. Tot overmaat van ramp stak Argill een enorme sigaar op. Farrell vond dit een irritante vorm om de lucht te vervuilen en zijn bezoekers te pesten. Als goed getraind en sportief ingesteld ruimtepiloot verachtte hij dit soort gore smeerlapperij.

Argill keek hem met koele en vastberaden ogen aan en zei: ‘Jack, ik weet dat je nog recht hebt op een rustpauze. Maar ik heb je nu nodig. Je bent een zeer ervaren ruimtepiloot. Er moet een gevaarlijk missie uitgevoerd worden naar de planeet Aldebaran III. Ik heb even overwogen om Phyllis Schuertz te vragen maar die is gisteren geestelijk totaal ingestort nadat hij tijdens een aanval door de Irhh te grazen is genomen. Dus blijf jij over als enige geschikte kandidaat die deze missie met succes kan volbrengen.’

Farrell fronste zijn borstelige wenkbrauwen en verzuchtte inwendig: ‘Altijd weer die mooie gladde praatjes. Geef een royale pluim aan een ondergeschikte en ga er maar vanuit dat hij het smerigste klusje met plezier gaat klaren.’ Argill liet zich echter niet van de wijs brengen door de nors kijkende Farrell en vervolgde: ‘Zoals je weet hebben wij hier op Terra momenteel een enorm tekort aan uranium. Als deze uraniumvoorraad niet spoedig aangevuld wordt zullen onze kerncentrales binnen enkele weken stilvallen. Ik neem aan dat je weet wat de consequenties hiervan zullen zijn.’

Farrell wist maar al te goed wat dat tot gevolg zou hebben: de verlichting en de verwarming zouden uitvallen, zowel in de bovengrondse als in de ondergrondse steden, computers en de tridee set zouden het niet meer doen en, het ergste van alles, de centrale broedkamers zouden ophouden met te functioneren. Zonder deze broedkamers was het menselijke ras gedoemd om uit te sterven. Dit waren de plaatsen waar de nieuwe aanwas van kinderen kunstmatig gecreëerd werd. Sinds de verhevigde ultraviolette stralingsuitbarstingen van de stervende zon waren de mannen namelijk niet meer in staat om vruchtbrengend zaad te produceren. De nieuwe aanwas van de wereldbevolking was nu geheel gebaseerd op regeneratie en reproductie van DNA-sequenties die waren opgeslagen in de databanken voordat de vierde en allesvernietigende wereldoorlog was uitgebroken.

Bruce Argill zoog met smaak aan zijn dikke sigaar. Hij zag dat Farrell het begrepen had. Dikblauwe kringelende rookwolken waaierden uit naar het gelaat van Farrell die ostentatief kuchte.

Argill vervolgde onverstoord zijn betoog: ‘Jij gaat vanmiddag met de helitrans naar de centrale ruimtehaven en vertrekt met de Suburbia naar de uraniumrijke planeet Aldebaran III. Je zult vergezeld worden door Pjotr Antonov. Hij is een excellent navigator maar heeft helaas ook een vrij ingewikkelde gebruiksaanwijzing. Maar jullie zullen het zeker op den duur met elkaar kunnen vinden. Overigens, daarnaast stuur ik nog een niet-Aardling met jullie mee: een Voorziener van het ras van de Khorr.

Het is jouw taak om heel aan te komen bij Aldebaran III. De Voorziener zal dan de onderhandelingen gaan voeren omdat de Aldebaranen bekend staan om hun ongelofelijke slinksheid en stijfkoppigheid  en omdat zij altijd het onderste uit de kan proberen te halen. Ze worden niet voor niets de Arabieren van de Melkweg genoemd. De Khorr zijn echter uiterst bedreven onderhandelaars. Het gaat hen niet om de winst, daar zijn ze absoluut niet in geïnteresseerd, zij willen alleen hun doel bereiken en daarna volgens het aangegane contract uitbetaald worden door hun opdrachtgever.’

Farrell’s ogen vernauwden zich tot spleetjes. Verstond hij dit allemaal goed? Hij was gewend in zijn eentje een ruimtereis te maken. Hij had nog nooit behoefte gehad aan een navigator. Die kennis had hij zelf ruimschoots in huis. Maar wat hem het meest dwars zat was die Voorziener. Hij had een bloedhekel aan de Khorr. IJskoude lui, keiharde onderhandelaars zonder enige menselijk emotie; Farrell gruwde al bij de gedachte dat hij zo’n wezen mee zou moeten nemen naar Aldebaran III.

Terwijl Farrell met een stuurs gezicht naar de deur beende riep Argill hem terug en zei: ‘Nog een kleinigheidje. Je zult je misschien afvragen waarom ik een navigator meestuur. Daar heb ik echter een zeer goede reden voor. De Suburbia is een experimenteel ruimteschip dat in principe sneller dan het licht kan reizen. Kán. Het is alleen nog nooit in de praktijk aangetoond dat het ook wérkelijk mogelijk is. Aan jou de eer om met deze missie te bewijzen dat SDL-reizen de toekomst van de mensheid kunnen redden.’ Joe Farrell voelde de spieren in zijn nek aanzwellen tot forse kabels, onderdrukte met moeite een zeer lange reeks van passende krachttermen, groette zijn overste en verliet het kantoor.

Die middag arriveerde Farrel samen met Antonov bij de Suburbia. De Voorziener was in geen velden of wegen te bekennen. Farrel haalde zijn schouders op, sloot resoluut de raketsluisdeur en dacht: ‘wie niet op tijd is blijft achter, zo werkt dat in de harde wereld van de ruimtevaart nou eenmaal’. Hij glimlachte. Niet veel later steeg het schip met een duizelingwekkende snelheid op. Antonov viel, nadat zij de maan gepasseerd waren, al vrij snel in een diepe slaap. ‘Eindelijk rust’, dacht Farrell en leunde tevreden achterover in zijn pneumatisch gecorrigeerde stoel terwijl hij met een geroutineerde blik de bedieningsconsoles vol met knoppen, hendels, flikkerende lichtjes en meters met trillende naalden in de gaten hield.

Farrell schrok van een scherpe klik achter zich. De metalen deur, die de stuurcabine met de laadruimte van het schip verbond, zwaaide open. Met een ruk draaide Farrell zich om en keek recht in de kilblauwe ogen van de Khorr Voorziener…

Nieuwsgierig geworden? Lees morgen om 20.30 uur verder bij Bart.