Gewoon, dinsdag

Men vraagt mij wel eens: ‘Maak je ooit wat mee?’ Het antwoord is: ‘Nee, ik maak nooit wat mee’.  Daarvan hebben wij al diverse voorbeelden gegeven. Nou, nog eentje dan.

Morgen is Zoonlief jarig. Hij wordt vijftien jaar. Tussen zijn onmogelijke en onbetaalbare wensen stond ook een cd-speler. Met boxen. In de stad had ik vorige week een betaalbaar setje gevonden, maar helaas was dat niet in voorraad dus moest besteld worden. ‘Wij bellen u, als het binnen is’. Tja, wie er belt, natuurlijk geen elektronicawinkel. De tijd begon te dringen, de verjaardag is morgen maar het regent pijpenstelen.

Toevallig zag ik in de plaatselijke courant een advertentie van een winkel vlak in de buurt. Nu wonen wij vlak in de buurt van een, hoe moet ik zeggen, buitenlands georiënteerde winkelstraat. Ik doe daar elke zaterdag mijn boodschappen bij een Turkse bakker en ditto groenteboer en zag daar ooit wel een winkel met tv-schotels. Die blijkt dus ook gewone apparatuur te verkopen.

Als ik de winkel binnenkom staat de eigenaar te telefoneren. Het is een manneke van hooguit anderhalve meter hoog, met een keurig, zij het wat achterhaald krijtstreeppak. Ik kijk wat rond in de winkel en zie de schappen met door mij gezochte apparatuur. Terwijl hij nog druk telefoneert vraagt de eigenaar of hij mij kan helpen. ‘Ja, ik zoek een stereoapparaat voor mijn zoon, niet te duur natuurlijk’. Hij wijst mij op twee apparaten binnen het budget en ik kies er eentje uit.

Al telefonerend loopt hij naar achter en roept een jongen naar voren. In druk Turks wordt verteld wat mijn wens is. De jongen verdwijnt naar achter. Even later verdwijnt ook de baas naar achter en sta ik alleen in de zaak. Een nieuwe klant komt binnen. Een Surinaamse heer, compleet met gleufhoed. De jongen komt weer naar voren, gevolgd door iemand die ik alleen kan omschrijven als Mehmet Pamuk (voor de Koot&Bie kenners). Een slanke donkere Turk met snorretje, dus. Weer wordt driftig overlegd, en gezamenlijk komen de jongen en Mehmet met een grote doos tevoorschijn. Blijkbaar is het apparaat dat ik heb uitgezocht, het enige dat nog aanwezig is. De heer in gleufhoed is behulpzaam bij het transporteren van de diverse onderdelen naar de grote doos maar daar moeten ze ook nog ingepast worden in de voorgevormde piepschuim beschermingselementen.

Na enige tijd past alles in de doos. Er komt een grote plakbandmachine tevoorschijn om het geheel te verzegelen, maar die is helaas op. Een klein restje plakt de bovenklep aan de rest van de doos maar dat is niet voldoende om het geheel op de fiets te kunnen vervoeren. Dus ik vraag of ze een touwtje erom kunnen doen zodat ik het kan vasthouden.

‘Natuurlijk’, is het klantvriendelijke antwoord. De jongen en Mehmet gaan weer naar achter. Een tijdje later komen ze terug met een reep plastic waarin vakkundig een knoop wordt gelegd alvorens deze rond de vier zijden van de doos wordt gevleid. Uiteraard is de reep te kort. De heer in gleufhoed, nog steeds aanwezig wijst mij hierop: ‘Hij is te kort’.

De jongen en Mehmet gaan weer naar achter en komen terug met een langere reep. Als ik al dacht dat ze de vorige reep zouden verwijderen, nee. De oude reep wordt met diverse zeemans- of andere knopen aan elkaar geknoopt en de nieuwe reep wordt daar kruislings overheen gedrapeerd. Uiteindelijk zitten er circa tachtig knopen in het totaal, en krijg ik mijn pakket overhandigd. Wel prettig, zo snijdt het niet zo in de vingers.

Maar nee, ik maak nooit iets mee, als ik boodschappen moet doen. Ik hoop dat Zoonlief het pakket weer kan ontwarren voor hij zestien wordt.