Nacht zonder gezicht

Er zijn dagen in het jaar die zijn anders dan andere dagen in het jaar. Het zijn dagen waarop de verbinding tussen de onder- en de bovenwereld geopend is. Of zoals je wilt, tussen deze en gene zijde.

Ondanks dat de mensen ver van hun wortels zijn gedwaald hebben zij onbewust nog steeds weet van die bijzondere dagen uit het verre verleden en vieren ze die nog volop in een hedendaagse vorm.

Een van die nachten is van 30 april op 1 mei, de mei-evening of May Day. Deze nacht staat ook bekend als Walpurgis of Beltane. Het is de nacht waarop de geboorte van de lente wordt gevierd, het feest van Freya, het feest van vruchtbaarheid. Een oeroud heidens gebruik. Later, toen wijze mensen zeldzamer werden en wijze vrouwen werden gezien als heks kwam het feest in een kwade reuk te staan en wordt Walpurgis vooral gezien als de Heksensabbath, de nacht waarop onooglijke valse vrouwen gillend op bezems door de lucht vliegen. Maar het was anders, heel anders.

Geen blad bewoog toen zij langzaam in processie de heuvel beklommen. Ze waren allen gekleed in losse witte gewaden die zelf haast licht schenen uit te stralen in de laatste stralen van de ondergaande zon. De lucht was zacht en vervuld van de geuren van bloemen en gras. Vogels zongen hun afscheidslied voor de winter en verwelkomden jubelend de lente. Het mos was zacht onder de blote voeten van de vrouwen en het meisje die, de haren getooid met bloemen en bladeren, de spiraalvormige weg bestegen.

De vrouwen wisten wat er ging gebeuren, het meisje werd steeds stiller toen ze de top naderden en het laatste licht uit de hemel verdween. Het was nu donker en zelfs de vogels hielden de adem in op deze heilige avond. De avond van de rite, de overgang, de overwinning van lente op winter, de nacht van de ontvangende maagd.

Op de top van de heuvel was een grote tent opgericht van jonge sappige stammen met wanden van geweven riet. De vrouwen stelden zich op in een cirkel rond de tent en begonnen zacht een oeroud lied te zingen. Toen maakte de oudste wijze vrouw zich los uit de groep en bevestigde het maanmasker op het gelaat van het meisje. Het gevlochten haar maakte zij los zodat het als een goudglanzende mantel over haar schouders viel. Zacht nam zij haar bij de hand en leidde haar de tent binnen. De ingang was gebouwd in de vorm van een slakkenhuis, zodat van buiten geen zicht recht naar binnen was.

In een kuil midden in de tent gloeide een vuur waarop de wijze vrouw geurige kruiden strooide. Naast de vuurkuil was een verhoging bedekt met vachten. Zacht drukte de oude vrouw het meisje achterover tot zij op haar rug lag en heel vaag de omtrekken van het dak van de tent in het opflakkerende licht van de vlammen zag. Al die tijd werd er geen woord gesproken.

De oude vrouw trok zich terug en het meisje was alleen. Er was haar verteld wat haar te wachten stond maar zij kon er zich geen voorstelling van maken. Vannacht was zij de moedergodin en de god zou tot haar komen.

Ze hoorde iets bij de ingang van de tent. Haar ogen sperden zich wijd open achter haar maanmasker. In het zachte licht zag zij een gestalte die zich oprichtte aan de andere kant van het vuur. Een enorme gehoornde schaduw danste achter hem op de rietmatten. Met zachte stappen kwam hij naderbij en boog zijn gemaskerde hertengezicht over het meisje heen.

Door de kleine oogspleten in het masker ontmoetten hun ogen elkaar en tot haar grote verbazing zag zij haar eigen angst weerspiegeld in de ogen van de jonge man die boven haar stond, haast een jongen nog nauwelijks ouder dan zij zelf. Op slag was zij haar angst kwijt.

De jongeman kwam tot haar en zonder spreken brachten zij de nacht door op de voorgeschreven wijze.

Toen zij eindelijk van uitputting in elkaars armen in slaap vielen, zakten hun maskers van hun gezicht. De oude wijze vrouw kwam binnen en keek neer op de twee jonge gezichten. Bij het leven zouden de twee elkaar nooit meer ontmoeten maar in het aangezicht van de godin waren zij voor eeuwig met elkaar verbonden.

De vrouw tilde zacht het meisje op en verdween met haar in de armen via het spiraalvormige pad, terug naar het dorp. De rite was voltrokken, het jaar zou goed worden.

En met Yuletijd zou het kind van deze nacht geboren worden, een nieuwe belofte voor hen die konden zien. Het kind van een Maagd en een God.

Ivy