Vannacht is de nacht

De nacht waarop hij lang heeft gewacht. De nacht waarop de sluier dun is, de grens bijna doorschijnend. Het heeft lang geduurd, bijna te lang maar nu is het zover.

Het lijkt al zo lang geleden, zijn huwelijksdag op die mooie voorjaarsdag. Die ochtend was hij vroeg opgestaan. Hij had zijn haren gewassen en een schone tuniek aangetrokken. Zijn baard gekamd. Zijn zwaard glanzend gepoetst en toen ze hem kwamen halen voor de plechtigheid zat hij al vol ongeduld en in vol ornaat te wachten. Hij kon bijna geen hap door zijn keel krijgen. Zijn bruid was jong en schoon van lijf en leden en hij hield van haar met heel zijn hart.

Maar toen hij het kasteel van zijn aanstaande schoonvader naderde sloot de kille hand van de angst zich om zijn hart. Waar waren de banieren? De trompetters en minstreels om hem welkom te heten? Het kasteel leek in rouw gedompeld. Hij sprong van zijn paard en snelde naar binnen. Betraande gezichten keken hem aan. De oude min nam hem bij de arm en voerde hem zwijgend een kamer binnen. Daar lag zijn bruid. Gekleed in haar witte huwelijkskleed, bestrooid met bloemen lag zij daar alsof ze sliep maar de stilte van de dood hing in het vertrek.

Verslagen had hij zich omgekeerd en was teruggesjokt naar zijn paard. Zijn eigen slot leek hem nu een benarde veste, spinnen huisden in de donkere hoeken. Geen lach klonk er door de gangen en het stof en het zand hoopten zich op in de vervallende zalen.

Sindsdien had hij het zonlicht gemeden. Zijn haar was grijs geworden. Zijn zwaard dof en bot door gebrek aan levensvreugde en vechtpartijen.

Maar nu, vandaag is alles anders. Dezelfde blijde verwachting doorstroomt hem als hij zijn baard kamt en een schone tuniek aantrekt. Hij poetst zijn zwaard en bestijgt zijn paard.

De muur om het kerkhof is bemost en mistflarden hangen tussen de bomen die druipen in de late herfstregen. Met moeite zoekt hij zijn weg in het snel invallende duister naar de hoek met het nieuwe graf. Uilen en raven roepen hem na. Doornige takken grijpen in zijn mantel en kleverige spindraden hechten zich aan zijn gelaat. Bedriegen zijn ogen hem, of rijst daar een schimmige figuur op in de nevel?

Hij haast zich met rinkelende sporen door het klamme gras. Het is stil om hem heen, zelfs de raven en de uilen hebben hun naargeestig geroep gestaakt. De schim strekt haar armen naar hem uit. De laatste nevelsluier wordt weggetrokken en hij voelt zich vallen, vallen, samen met een zacht en warm onbekend maar toch bemind lichaam.

Dit is de nacht waarop de grens tussen boven- en onderwereld vervaagt, de nacht waarop geliefden die gescheiden zijn door een onoverbrugbare kloof voor even samen kunnen zijn. Voor het eerst houdt hij haar in zijn armen, zij die stierf voordat zij de eerste kus hadden gewisseld, en wenst dat dit moment eeuwig zal duren.

In de nacht van 31 oktober op 1 november is volgens de overlevering de wereld van de doden dicht bij de wereld van de levenden, de grens is een doorschijnende sluier. Geesten van geliefde overledenen ontmoeten hun verwanten, er wordt gepicknickt op de graven. Ook de grens met de elfenwereld kan worden overschreden. In oude sagen en legenden wordt verteld over jonge mannen die enkele uren in een elfenheuvel worden vastgehouden en als bejaarde er weer uit komen. In onze tijd leeft dit verhaal door in het sprookje Doornroosje, die 100 jaar slaapt. Zou het toeval zijn dat juist nu bij Albert Heijn voor poppen uit dit sprookje kan worden gespaard?

PS: de plaatjes komen weer schaamteloos van Internet. Sleeping Beauty en The Veil

Ivy