Hoe vang je een eiland?

Kythira – aflevering 1.
Het leek zo gemakkelijk. Je gaat twee weken op vakantie, maakt een paar foto’s en schrijft daar een blogje over. Maar na thuiskomst, nu ruim een week geleden, bleek dat toch iets minder makkelijk. Want hoe vang je de sfeer van een eiland dat zo diep onder je huid is gaan zitten? Hoe vat je ruim tweeduizend foto’s samen in één blog? Hoe kun je de historie, de (deels verlaten) dorpen, het ruige landschap en de kerken, kerkjes en kloosters beschrijven binnen een leesbare tijdsspanne? Ik pieker al een week, maar het gaat me niet lukken.
 
Vandaar dat dit blog als ondertitel Kythira – aflevering 1 heeft meegekregen. Toekomstige lezers zijn dus gewaarschuwd. Degenen die door en mee willen lezen zijn welkom. Degenen die bij vakantie in Griekenland denken aan gebaande paden, aan tochten met een gids langs Griekse zuilen en amforen, degenen die in een restaurant denken dat ze krijgen wat ze bestellen, die bij Griekenland denken aan stranden met parasols met ouzo en disco toe – diegenen zullen op Kythira niet vinden wat ze zoeken.
 
Wat je er wel vindt: leegte. Natuur in zijn ruigste vorm. Gebluste vulkanen met kleine kerkjes op al hun flanken. Autowegen waar echt niet meer dan één auto tegelijk op past. Wilde geiten en slangen als je even van het pad afwijkt. Blauwe lucht, felle zon op witte muren, de geur van thijm en een constante harde noordenwind. Geen Griek te zien. Ook geen toerist trouwens. Wel water: beekjes, watervallen, bronnen. Onverwachte plekjes groen en verlaten dorpjes waar toch nog hier en daar iemand woont. Velden vol blauwe bijenkasten. Twee ezels op het hele eiland. Drie plaatsen waar je kunt tanken en twee pinautomaten. Taverna’s op elke straathoek maar …. iets anders dan Grieks spreken ze nauwelijks en wat op de kaart staat, och, daar moet je je maar niet al te veel van aantrekken, als je het al kunt ontcijferen. Het meeste is niet voorradig. Ja, aubergines met feta, dat is het standaard alternatief.
 
Dus waar begin ik?
Een chronologisch (chronos, ook een Grieks woord) verslag van dag tot dag was de eerste optie, maar daar ben ik van afgestapt. Onze dagen zaten vol belevenissen. Het doel werd ’s morgens bepaald: een dorpje, een klooster, een vallei vol bronnen. Maar op weg daar naartoe kwamen we weer andere mooie plekjes tegen: in elke bocht een nieuw vergezicht, een verborgen kerkje, een dorp door de aardbeving van 2006 getroffen en niet meer opgebouwd.
 
Dus het wordt een serie. Met een thema, een inkijkje in de geschiedenis en hopelijk een sfeertekening die een glimpje overbrengt van een bijzonder Grieks eiland. Een eiland dat nog niet is aangetast door toerisme. En dat hopelijk ook nooit zal worden.
 
Kythira is naar Griekse begrippen best een groot eiland: 285 vierkante kilometer. Maar er wonen slechts drieduizend mensen, verspreid over 65 dorpen. Avlémonas, waar wij zaten, was met zijn zestig vaste inwoners een van de grotere dorpen. Een van de meer toeristische plekken, Kapsali, een andere kustplaats met twee prachtige blauwe baaien, had slechts twintig vaste bewoners. ’s Winters sluit daar zelfs de laatste taverna en zijn de mensen aangewezen op het dichtbij, maar veel hoger gelegen Chora Kythira.
 
We hebben ze niet allemaal gezien, de 65 dorpen. Maar ik denk dat we wel veel van de vaste bewoners hebben gezien op de markt, en op het jaarfeest in Fratsia. De foto’s komen nog in volgende bijdragen. Ik laat jullie nu kennismaken met onze thuisbasis Avlemonas en een paar mooie plekjes. En met ons trouwe Kia’tje: een auto is onontbeerlijk op een eiland zonder openbaar vervoer waar fietsen – door het enorme hoogteverschil – ten stelligste wordt afgeraden. Kythira telt namelijk van oost- naar westkust twee bergketens met toppen van vier- tot vijfhonderd meter. En de wegen, ook de doorgaande, zijn éénbaans, met hooguit in de haarspelden een kleine uitwijkmogelijkheid.

Zulke weggetjes bedoel ik: dit was de weg naar Agia Georgios, een wit kapelletje op 400 meter hoogte vlak boven ons dorp. Haarspelden en diepe afgronden. En geen enkele kans om uit te wijken bij een tegenligger. Die waren er dan ook niet.

Hier staat Kia’tje uit te hijgen van haar steile tocht naar Agios Georgios (wat ook een heel mooi kapelletje was, maar daarover later).

 
De ruige zee bij Diakofti.

Zonsondergang boven Avlémonas. In de baai snorkelden Zoonlief en ik elke dag. Er zaten octupussen, zeepaardjes, alle mogelijke kleuren vissen en heel veel zeeëgels.

Ons appartement, links met de boog.

Eén van de vele, vele kerkjes. Dit is in Paleochora, de vervloekte stad.

Een waterval in Mylopotamos, het dorp van de vele watermolens (allemaal ruines).


Ivy