In Afrika

Als je een land wilt leren kennen kun je er natuurlijk heen gaan. Of er een boek over lezen, naar een film gaan, voorwerpen bekijken die door de bewoners zijn gemaakt of gebruikt. Maar ken je dan het land?
 
Veel toeristen die Nederland aan doen zullen herinneringen meenemen aan Volendam, Madurodam, misschien het Openluchtmuseum in Arnhem of het dorpje Orvelte. En denken dan dat ze Nederland hebben leren kennen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf nauwelijks voldoe aan het beeld dat ik heb van ‘De Nederlander’. Eén koekje bij de koffie? Welnee, eet gezellig de hele schaal leeg. Want de koektrommel wordt bij ons alleen maar gebruikt om zegeltjes in te verzamelen. Zes uur aan tafel voor aardappels, groente, jus? Daar doen we niet aan. En toch zullen buitenlanders die met ons kennis hebben gemaakt, een Echte Nederlander hebben gezien en gesproken en zullen ze onze verhalen in gedachten meedragen als Nederlandse verhalen.
 
Daarom denk ik ook dat wij afgelopen zondag best een heel klein beetje over Afrika hebben geleerd. Het Afrikamuseum in Berg en Dal (op 10 minuten rijden van ons huis) is een kleinschalig openluchtmuseum waar op authentieke wijze huizen uit diverse West-Afrikaanse landen zijn nagebouwd en ingericht. Daarnaast is er een flink binnenmuseum met oude kunst en moderne kunst, gemaakt en gebruikt door Afrikanen. Zo waren er doodskisten uit Ghana, krachtpoppen, maskers, gebruiksvoorwerpen maar ook mobiles van schedels met glitters en prachtig felgekleurde hedendaagse schilderijen.
 
Zoals Kokopelli al vermeldde, binnen mocht je niet fotograferen. Buiten wel. Het was een rustige dag, qua bezoekers, hoewel het mooi en zonnig weer was. Maar in de hoogtijdagen worden allerlei workshops en shows georganiseerd, nu was er eigenlijk – behalve rondkijken – niets te doen. Voor ons wel zo prettig.
 
Grootzoon en zijn vriendin zijn van plan de kerstvakantie door te brengen in Ghana en Benin. En volgens hen was het bezoek een goede voorbereiding.
 
Ik waag mij niet aan speculaties hoe het echt is om in Afrika te leven. Maar ik kon me wel voorstellen hoe een vrouw zou kunnen leven in één van die huizen. Haar naaimachine stond op tafel, de plastic slippers van haar kinderen stonden naast de deur. De kalebassen, tabak en mais hingen te drogen, haar potten en pannen stonden netjes afgewassen klaar, haar kleding wapperde in de wind. Haar moestuin stond er prachtig bij, de geit graasde er naast en in haar huisje stond een mand met geitenwol, klaar om gesponnen te worden.
 
Dankzij de uitgebreide informatieborden heb ik toch echt het gevoel een heel klein blikje in Afrika geworpen te hebben. En nee, ik voelde mij niet koloniaals of schuldig.
 
Ivy
 

 
Gezellig lijkt me zo leven op een binnenplaats, rondom de huizen van je familie. En mooi email hebben ze in Afrika.
 

 
Zo’n naaimachine en een strijkijzer kocht ik op de koninginnemarkt.
 

 
In Afrika worden zonnebloemen véél groter.
 

 
Een oude bekende, met heerlijke wol om te spinnen.
 

 
Moestuin.
 

 
Het verhaal van Anansi vertel ik jullie nog wel.
 

 
De werkplaats van de pottebreker.
 

 
Huis van de dorpsoudste van de Dogon. In de nissen liggen schedels en andere belangrijke voorwerpen. Op de bult op de voorgrond worden regelmatig offers van gierstepap gebracht.
 

 
Het palaverhuis, waar de mannen bijeen komen om over belangrijke zaken te spreken. De vrouwen verzamelen zich intussen rondom de put en de kookvuurtjes en bespreken veel belangrijker zaken.
 

 
Nog een afbeelding van Anansi.
 

 
Zo mogen ze mijn huis ook wel beschilderen.
 

 
In Indonesië en Mexico zie je zulke winkeltjes ook. Volgens Grootzoon wordt daar zelfs benzine verkocht, in plastic limonadeflessen. Ik hoop dat de verkoper zich niet te vaak vergist.
 

 
Typisch dat kleurige plastic, dat zie je hier nergens, behalve in kinderlaarsjes.