Strandvakantie op Stekylos

Na een paar verregende vakanties in Nederland wou ik wel weer eens wat zon zien. Nou is Torremolinos helemaal niets voor ons en ook een alinclusieve reis naar Hurghada of Antalya is niet echt ons pakkie-an. Dus toen ik tussen al die schreeuwvakanties met kleurenplaatjes van felblauwe zwembaden en schaarsgeklede schonen waar ik toch niet tegenop kan concurreren een piepklein advertentietje zag staan, was ik blij dat ik mijn leesbril op had.
 
In kleine frummellettertjes stond geschreven: ‘ver weg van alle toeristen op een ongerept eiland in de Ionische Zee. Appartementen met uitzicht op zee. Eigen vervoer van en naar het vliegveld.’ En de prijs … daar kon je nog niet eens een midweek Centerparks voor boeken als je dat al zou willen. Vijf dagen voor een prikkie. Dus ik zeg tegen mijn man, wij gaan naar Griekenland. Vanachter zijn krantje mompelde hij iets wat ik best als ‘ja’ had kunnen opvatten en daar laat ik  geen gras over groeien. Toevallig zit dat reisbureau nog geen vier straten hiervandaan, dus ik sprong op mijn fiets en stond in no-time voor de deur. Nou ja, ik was er al drie keer langsgefietst voordat ik het doorhad, maar eindelijk had ik het gevonden.
 
Ik doe de deur open en treed binnen in een typisch Griekse sfeer. Een kale ruimte met witte muren. Een houten bureau met een ouderwetse computer en een gettoblaster ernaast waaruit keiharde sirtakimuziek dendert. Voor de sfeer, zeg maar. Achter het bureau zit een peer van een Griek die meteen opstaat en me hoffelijk welkom heet. Hij steekt mij zijn kolenschop van een hand toe en stelt zich voor: ‘Adonis! Om u te dienen.’ Tegelijkertijd trekt hij één van de blauwe houten stoeltjes voor me bij dus ik kan niets anders dan gaan zitten. Intussen is de deuropening achter mij verduisterd door de enorme gestalte van nog een Griek.
 
‘Mijn neef, Spyros, onze cateringmanager. Iets te drinken, schone dame!’ Zonder het een vraag te laten zijn gebaart hij naar zijn neef die een enorm glas doorzichtige vloeistof voor me neerzet. Water, denk ik, en ik neem een flinke slok. En verslik me in de zoete stroopachtige substantie met sterke hoestdranksmaak. ‘Overheerlijk, nietwaar?’, buldert Adonis. ‘Door de zwager van de oom van mijn tante zelf gemaakt en met voeten getreden op ons paradijselijke eiland Stekylos’. Ik knik amechtig en neem nog een slok.
 
‘Terzake’, spreekt Adonis, ‘u komt hier voor een onvergetelijke vakantie, nietwaar?’ Ik knik nogmaals en hij schuift me een formulier onder de neus. Daarop kan ik aankruisen wat ik van mijn vakantie verwacht: appartement of begane grond. Uitzicht op zee of niet. TV? Nee, niet nodig, vul ik in. Met vaardige vingers vult hij mijn gegevens in de computer in. Dat wil zeggen, hij is behoorlijk vaardig voor iemand die met twee vingers typt. Het is warm in het kantoortje en ongemerkt drink ik mijn glas leeg. Snel vult Spyros het weer bij.
 
Als ik een halfuur en drie glazen ouzo later het kantoor verlaat, ben ik vergezeld van een dikke bundel papieren én twee tickets. Kijk, zo snel kan dat gaan. Laat dat maar aan mij over. Op de papieren staat de routebeschrijving en alle belangrijke adressen en bezienswaardigheden van Stekylos. De kerk. Het strand. Nog een strand. De taverna van de broer van de neef van de aangetrouwde schoonzus van Spyros. Of Adonis. Dat ben ik even kwijt. Al die Grieken lijken op elkaar, alle vier. Hips. Na een liter ouzo.
 
De reis verliep voorspoedig. We hoefden slechts drie keer over te stappen en de transfer werd geregeld door een broer van de aangetrouwde nicht van Adonis die trouwens sprekend op hem leek. Hij had er alleen wel bij mogen zeggen dat er geen veerboot naar het eiland ging. Dat vissersbootje was niet echt comfortabel en rook een beetje sterk. En vanwege de golven in de haven kwam onze bagage helaas niet droog aan wal. Tenminste, dat deel van de bagage dat nog net op tijd uit de golven gevist kon worden.
 
Maar goed, het appartement voldeed aan de beschrijving. Geen TV. Geen elektriciteit trouwens. En geen waterleiding, dat had er niet bij gestaan in de folder.
 
Er was wel een put op het terrein maar nadat ik die open had gedaan hebben we verder maar afgezien van koffie. En wassen.
 
Uitzicht op zee hadden we wel. Tenminste, als het helder was. Het strand was ook erg mooi. Alle stranden waren mooi. Je kon er helaas niet komen.
En die kerk. Tja, die had zijn beste tijd gehad. Mooi wel, als je van ruines houdt hoewel we een andere voorstelling hadden bij Griekse ruines.
Maar toerisme was er echt niet.
De taverna was trouwens gesloten. Gelukkig was er wel een markt waar zowel de zus van de zwager van Adonis als de oom van de neef van Spyros een onduidelijk handeltje dreven.
 
Nee, het was echt een onvergetelijke vakantie.

De haven

Het huisje

De waterput

Uitzicht op zee

  
Het strand, onderaan een steile klif

De enige kerk op het eiland. Trouwens ook de enige ruïne op het eiland. En het enige gebouw van meer dan één verdieping.

Dit strand was wel te bereiken maar onder water wemelde het van de zeeëgels

De taverna. Toen we hier een uur gezeten hadden merkten we dat er écht geen bediening was. Na een uur op zo’n stoeltje ben je trouwens erg blij dat je weer mag opstaan.

De hoofdstraat, midden in het toeristenseizoen

De markt. De man rechts is de naamgenoot van onze touroperator. Links staat zijn nichtje. Zij schonk een kopje koffie voor ons in. Het enige van de hele vakantie.

Ivy
(met dank aan Ron Rozen voor de naam van het eiland die me even ontschoten was)