identificatie

Een witbetegelde ruimte. Het moet er koud zijn, want de adem vormt wolkjes. Langzaam glijdt de metalen lade open. Een teen wordt zichtbaar, met daaraan een kartonnen labeltje. Dit is het beeld wat opdoemt als ik denk aan het identificeren van een vermiste.


Bij de dieren gaat dat anders.


Een maand of vier geleden dook hij op. Hij liep jammerend door de tuin en deed zich tegoed aan de kattenbrokjes buiten. Eerst wilde ik hem wegjagen, maar de Poefjes vonden het goed dat hij kwam dus streek ik met de hand over het hart en mocht hij bij de ergste sneeuw ook binnen eten. Half januari stelde ik hem aan jullie voor: Dit issum.


Hij bleef een trouwe gast, ook toen het weer beter werd. Hij werd brutaler, liep zelfs naar binnen als de deur open stond en ging dan als een volmaakte huiskat in de vensterbank zitten. Een enkele keer betrapte ik hem zelfs in de slaapkamer. Of hoorde ik ‘s nachts zijn typerende ‘mraauw??’ op de vensterbank. Op een ochtend werd ik wakker en lag hij in een lege schoenendoos aan het voeteneind van het bed. Gedachteloos aaide ik hem over zijn koppie, en in plaats van te maken dat hij wegkwam (zoals hij meestal deed als we te dicht bij kwamen) liet hij zich aaien. Sterker nog: toen ik op het bed ging zitten sprong hij naast me, begon te knorren en gaf kopjes.


Dat was een paar weken geleden. Twee weken geleden viel het me op dat het bakje buiten ‘s morgens nog half gevuld was. Ondanks zijn geringe omvang was ons Zwartseltje (zoals we hem inmiddels gedoopt hadden) een vreetzak van jewelste. ‘Die kat heeft een lintwurm’. ‘Welnee, die kat ís een lintwurm….’.


Ook zijn katergewauwel, midden in de nacht, hoorden we niet meer.


Na nog een paar dagen bekeek ik de website van de dierenambulance. Er waren veel dieren gevonden, ook zwarte katten. Maar één melding trof ons: een zwarte kat (M) met een klein beetje wit, gevonden op een straat vlak tegenover ons. Het was buiten kantooruren dus ik stuurde een mailtje. In mijn onschuld dacht ik nog dat gevonden katten naar het asiel gebracht werden, en daar wilde ik hem graag weer uithalen.


Het antwoord de volgende dag was een domper: de toen en toen daar en daar gevonden kat was overleden. Ik kon een afspraak maken om hem te identificeren. Maar het weekend zat er tussen, dus dat kon pas vandaag. Ik moest wel bellen van te voren zodat ze hem klaar konden leggen.


Eerder dan ik had gemeld was ik bij het kantoor van de dierenambulance. Daar moest ik even wachten, want ze moesten hem nog ‘klaar leggen’. Na tien minuten werd ik verzocht mee te lopen. Een schuur in. In de schuur was een houten kamertje. In het kamertje waren de lichten gedimd. Er stonden kaarsen en bloemen. Een tafel met een mooi kleed, engeltjes er op. In de hoek een rieten poezenmand.


En op de tafel een dikke witte doek met daarop een slapende poes. Hoewel? Slapend? Ik herkende hem meteen, aan de witte teentjes achter en het ene witte teentje aan zijn voorpoot.


Hij lag er vredig bij. En ondanks dat het niet mijn eigen kat was, sprongen toch de tranen in  mijn ogen.
Niet in de laatste plaats door de zorg waarmee de vrijwilligers van de dierenambulance hem hadden neergevleid.



Nu hebben we weer gewoon drie katten in plaats van drie-en-een-half. Maar wil je wel geloven dat we hem best wel een beetje missen?


Hier istie nog één keer: zittend op de schutting.

Ivy
Foto’s: Glaswerk