de man in de spiegel

Barend is alleen. De ruimte waar hij zich bevindt is leeg, op een spiegel na. Barend praat tegen de spiegel. En het beeld in de spiegel zegt precies datgene wat Barend wil horen.
 
Barend legt een servetje op zijn hoofd, en het beeld in de spiegel vormt het woord ‘geniaal’. Hij stopt een potlood in zijn mond en mompelt ‘magistraal! Subliem!!’ en de spiegel mompelt met hem mee.
 
Barend is een geborneerd man. Ooit, in de tijd dat hij nog een vriend had, was dat het laatste wat die tegen hem zei. Sindsdien voert Barend die geuzennaam met ongepaste trots.
 
Barend is een getormenteerd man. Hij heeft veel gelezen. En daarom weet hij dat alle kunstenaars getormenteerde mensen waren. Dus werd hij kunstenaar. Hoe hij daarbij zo overtuigd is geraakt van zijn eigen genialiteit is nooit duidelijk geworden. Misschien had hij de verkeerde moeder voor zijn karakter. Of de verkeerde vrouw. Dat hij thuis kwam met een broddelwerkje en dat zij met iets heel anders bezig was  en zei: ‘geweldig schat’ en doorging waar zij mee bezig was terwijl hij in de deuropening stond en toekeek en dacht dat hij geweldig was.
 
Heb ik al verteld dat Barend veel gelezen heeft? Maar wat hij las beviel hem niet. Als het over kunstenaars ging, ging het nooit over hem En als het over hem ging las hij tussen de regels door kritiek. En als er iets is waar Barend niet tegen kan, dan is het kritiek. En als Barend ergens niet tegen kan, dan wordt hij fel. Tot de kritiek verstomd is.
 
Barend had ooit gelezen: alles van waarde is weerloos. En dat bleek: want alles en iedereen van waarde om hem heen bleek weerloos tegen zijn felheid. Barend had ooit gelezen: het is eenzaam aan de top. Dus toen hij helemaal alleen was wist hij: nu heb ik de top bereikt.
 
Heb ik je al verteld dat Barend niet in deze wereld leefde? In de wereld van Barend waren knoppen. En voordat Barend eenzaam werd kon hij door die knoppen vrienden maken. Of afmaken, als ze hem niet meer bevielen. Door die knoppen kon hij zichzelf opblazen tot ongekende proporties, groter dan hij ooit geweest was. Grootser dan hij ooit had kunnen dromen.
 
Ik heb je al verteld dat Barend veel las wat hem niet beviel. Maar door de knoppen kon hij lezen wat hij wilde, want hij schreef het zelf. En als er kritiek op het geschrevene kwam drukte hij op een knop waardoor de kritiek gewist werd.
 
Maar Barend had een probleem. Want om de grootste te blijven moest hij er voor zorgen dat alle anderen kleiner bleven. Dus moest hij continu om zich heen kijken. Want drukte hij rechts iemand omlaag, dan stonden er links al twee hoger dan hij zelf. Of voor hem. Of achter hem. Hoewel er na verloop van tijd niemand meer achter hem stond.
 
Toen vond hij een nieuwe knop. Als hij daarop drukte, kon hij ingrijpen in de loop der dingen zodat niet alleen de kritiek, maar zelfs degene die de kritiek had geuit helemaal verdween.
 
Tot hij voor de laatste keer op de knop drukte. En er helemaal niemand meer over was. Behalve zijn spiegel, die hem vertelt hoe geweldig hij is. Elke keer als hem dat wordt voorgezegd.
 
Ivy