de man krijgt zijn spiegel

Barend werd dus kunstenaar. Daartoe liet hij zijn haar groeien en trok de slippen van zijn hemd uit zijn broek. Maar de door hem gezochte miskenning bleef uit.
 
Barend had veel gelezen. Hij wist dus dat alle ware kunstenaars miskend werden. Zijn onderwijzer liet daar echter niets van blijken. Als hoofd van een dorpsschool zat hij zijn laatste jaren uit en hoe dwarser Barend ging liggen, hoe meer hij zijn gedrag vergoeilijkte. ‘Rustig an, dan breekt het lijntje niet’, was zijn lijfspreuk en daarmee kon Barend het doen. Ook zijn moeder onthield hem de welverdiende miskenning door haar eigen ding te blijven doen en hem stelselmatig geweldig te vinden.
 
Diep gedesillusioneerd besloot Barend tot drastischer maatregelen. Hij pakte zijn pukkel en stelde zich strategisch op langs de kant van de weg met zijn duim omhoog. Toevallig richting het Noorden.
 
Uren, en vele regenbuien, later werd hij opgepikt door een kanariegele Daf. Het medelijden van de grijsgekuifde dame achter het stuur beloonde hij door bij de eerste stop haar portemonnee te rollen en te maken dat hij weg kwam. Bij toeval kwam hij zodoende terecht in een kunstenaarskolonie die niet ver van de snelweg een boerenschuur gekraakt had.
 
Hier hoopte hij de miskenning te vinden waar hij zo naar snakte. In het begin viel hij niet op en dat viel hem tegen. De kunstenaars zagen er uit zoals hij: lange haren, hemd uit de broek. Maar in tegenstelling tot Barend lukte het hen wel hun kunst aan de man te brengen.
 
Barend had zonder iets te zeggen het ouderlijk huis verlaten. Afscheid nemen van je moeder is zó burgerlijk. Toch moest hij soms aan zijn moeder denken. ’s Avonds, als hij onder de stinkende paardedeken op het muffe stro in de schuur lag.
 
Zijn moeder dacht ook vaak aan hem. Ik heb al gezegd dat Barend veel las. Zijn moeder las veel minder. Toch had zij meer gelezen dan goed was voor haar gemoedsrust nadat zij het achtergebleven dagboek van Barend had doorgebladerd.
 
Blog. Zo had hij het genoemd. Een samentrekking van Barend’s logboek. Nadat zij enkele passages had doorgenomen en er meer had overgeslagen, viel haar teleurgestelde en geschokte blik op een potje in de vensterbank van zijn jongenskamertje. Het potje zat vol spijkers, die Barend zelf, getuige de haastig neergepende notities in zijn log, had gezocht op laag water.
 
En hoewel ze verder weinig had gelezen, wist ze wel van een kapelletje ergens in het Zuiden waar de Heilige Maria Magdalena werd vereerd, patrones van alle zondaars en vrouwen. Om onduidelijke redenen werd het kapelletje ‘Spijkerkapel’ genoemd. Zodoende ging Barend’s moeder sindsdien wekelijks naar de kapel om een spijker en een kaarsje te offeren. Daarbij bad ze dat datgene wat Barend haar en de haren had toegewenst hem vele malen zou overkomen. Met de hoeveelheid spijkers kon ze in elk geval nog jaren toe.
 
Barend was intussen nog steeds niet miskend. Hij was ook niet geliefd en zeker niet gewaardeerd, maar het haalde niets uit voor de omzet van zijn kunstwerken. Hij wilde maar niet beroemd worden. Soms lukte het hem om door niet nader genoemde diensten zich in te likken in een obscuur galerietje. Zijn lijst met exposities groeide op die manier omgekeerd evenredig aan het aantal bezoekers.
 
Barend besloot zijn baard te laten staan. Maar waar de andere kunstenaars het tot ware kunstwerken van een oerwoud aan gezichtsbeharing brachten, kwam Barend nooit verder dan een schamel bosje wat een beroemde cabarettier later ooit onsterfelijk zou maken door de vergelijking met een sprekend vrouwelijk lichaamsdeel. De onsterfelijkheid van Barend was daar echter geenszins mee gediend.
 
Omdat het geld van de oude dame opraakte, evenals de gastvrijheid van de kunstenaarskolonie, besloot Barend om waard te worden. Voor een zacht prijsje kon hij een in kwade reuk staand etablissement overnemen, gelegen aan de rand van een vuilstort. Hij sierde de wormstekige en schimmelende wanden op met zijn eigen kunstwerken. En vreemd genoeg had dit geen negatieve invloed op de toeloop van klandizie. Iedereen was nieuwsgierig naar hetgeen deze zelfbenoemde geniale kunstenaar te brengen zou kunnen hebben.
 
Barend was een goede waard en leefde het spreekwoord ‘zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten’ tot op de letter na. Zodra twee van zijn gasten zich terugtrokken aan een tafel voor een vertrouwelijk gesprek was Barend er als de kippen bij om te horen of het over hem ging. Aangezien hij meestal maar een flard van het gesprek opving, trok hij zijn eigen conclusies en de verzekering van zijn gasten dat het niet over hem ging in twijfel.
 
Als een gast daarna nog de euvele moed had om, bij wijze van toenadering, om bitterballen te vragen legde Barend hem zonder opgaaf van redenen een frituurban op. Zodoende slonk het aantal gasten zienderogen. Totdat zijn kroeg gemeden werd alsof de pest daar heerste en de gesprekken werden voortgezet in belendende percelen.
 
Op een dag kwam er een marskramer in het dorp. Hij zocht een plek om iets te drinken, maar overal waar hij kwam was het vol. En overal gingen de gesprekken over Barend. Gedreven door nieuwsgierigheid ging hij op zoek naar deze Barend, tot hij in een uitgestorven kroeg belandde. Daar zat Barend aan de toog, mompelend in zichzelf, omringd door zijn morsig uitgeslagen kunst, starend in zijn zoveelste glas grenadine.
 
De marskramer vroeg of hij iets mocht bestellen en hoewel de eerste neiging van Barend was om weer eens naar gewoonte een ban uit te spreken, bedacht hij dat het lang geleden was dat hij bitterballen had geproefd. En toen hij na nog een glas zijn gemoed begon te luchten stak de marskramer zijn hand bezwerend op en sprak: ‘ik weet precies wat jij nodig hebt’.
 
Hij haalde een spiegel uit zijn mars en overhandigde die aan Barend. Barend keek er in, en was verkocht. Zo weg was hij van hetgeen hij in de spiegel zag dat hij niet eens meer hoorde wat de marskramer nog smiespelde: ‘alles heeft zijn prijs. Deze spiegel komt niet alleen ……’
 
Ivy