de laatste dag

Deel 1 en deel 2 over Barend.


Gehinderd door de traagheid van het blog de afgelopen dagen en andere besognes kom ik er nu pas toe iets over de Nijmeegse Vierdaagse te plaatsen.


Op zich laat ik de Vierdaagsefeesten geheel aan mij voorbij gaan. Maar de intocht vindt zo ongeveer in onze voortuin plaats, dus daar neem ik graag een kijkje. Zo ook afgelopen vrijdag. Om tien uur begon de muziek op de hoek van de straat. In de hoop de eerste wandelaars op de foto te kunnen zetten haastte ik mij dus naar het kruispunt van de St. Annastraat, tijdelijk omgedoopt tot Via Gladiola. Helaas was ik te vroeg. Vanuit het zuiden naderde nog geen enkele wandelaar.






Voor de sfeer nam ik ook een plaatje in de richting van de stad.






En toen ik me omdraaide stond ik opeens oog in oog met Barend en zijn muze. Natuurlijk wist ik op dat moment nog niet dat hij het was. Wel vroeg ik me af waar dit tweetal zo snel vandaan was gekomen, zo vanuit het niets in de voorste regionen van het wandelpeloton.


Ik kreeg echter niet de kans om iets te vragen, Barend stak meteen van wal. Daardoor had ik rustig de tijd om hem en zijn vrouwelijke metgezel van top tot teen te bekijken. Hij had er duidelijk moeite voor gedaan er als een kunstenaar uit te zien: zijn haar net te lang, ringbaardje. De slippen van zijn hemd hingen uit zijn iets te lange korte broek. Zijn bestofte blote voeten staken in sandalen. Ook de vrouw naast hem zag er artistiekerig uit: lange zwarte rok, een met rode rozen geborduurde sjaal om haar schouders. En aan haar voeten zwarte puntlaarsjes met hakken. Naaldhakken.


Barend haalde even adem om verder te kunnen oreren en van die gelegenheid maakte ik gebruik om hen beiden een gladiool te overhandigen. Tevens zag ik mijn kans schoon om te vragen hoe zij zo ver hadden kunnen komen.


Als door een wesp gestoken reageerde hij: ‘Hoe durft U mijn integriteit in twijfel te trekken! Kijk HIER’ en hij haalde uit één van zijn zakken een lange strook papier. Met priemende vinger wees hij erop: ‘kijk hier. En HIER!’ Ik keek vluchtig naar de lange opsomming en meende te zien ‘vierdaagse van Tietjerksteradeel, vierdaagse van Ootmarsum. Santiago de Compostella. Pieterpad. Luik-Bastenaken-Luik’. Maar voordat ik goed en wel iets duidelijk had kunnen ontcijferen stak hij het document weer bij zich. De vrouw naast hem gaf intussen geen enkele reactie.


Ik probeerde het opnieuw: ‘maar ik bedoel, op deze schoenen?’ Daarbij keek ik veelbetekenend naar de laarsjes van de vrouw. Hij boog zich naar mij over en beet me sputterend toe: ‘pas op met wat je zegt! Zij is kwetsbaar!! Kijk hier dan. Het BEWIJS!!’


En uit een van zijn andere zakken haalde hij een stempelkaart te voorschijn. Er stonden onmiskenbaar stempels van alle posten van de afgelopen vier dagen op. Het jaartal klopte. En zodoende viel ook mijn blik op de naam: Barend. Ongevraagd haalde hij uit weer een andere zak nog een kaart tevoorschijn. ‘Hier. Die is van HAAR. Tevreden? En durf nou nog maar eens te beweren dat wij geen recht hebben op een medaille. Wij zijn hier geheel op onze eigen kunstzinnige wijze terecht gekomen. Dat is iets waar jullie, domme burgertjes, geen weet van hebben!’ En toen ik mijn mond opende om nog iets te zeggen klonk het: ‘NEE, geen woord meer! Ik wil niets meer met je te maken hebben!’


Dat gevoel was overigens geheel wederzijds. Want tijdens het spreken likte Barend steeds met zijn tong langs zijn lippen. In combinatie met de suggestieve gezichtsbeharing zag het er verontrustend uit alsof hij zichzelf continu aan het beffen was. Ik was dus blij dat ze doorliepen en hield mijn laatste woorden voor mij.


Barend zelf stapte nog behoorlijk voortvarend voort maar de vrouw aan zijn zijde strompelde vervaarlijk. Ik gunde hen die laatste kilometers van harte. En wist wat hen aan het einde van die barre tocht te wachten stond.


Want waar Barend mij geen kans voor had gelaten om te zeggen, was dat de Vierdaagse dit jaar voor het eerst niet meer met stempelkaarten werkte maar met elektronische polsbandjes. En hoewel het jaartal op hun kaarten op kunstzinnige wijze was vervalst zou dit illustere duo bij de finish onherroepelijk door de mand vallen.


Als ze de finish al haalden….


‘s Avonds lagen de gladiolen vertrapt op straat.








Ivy