een gewone dag: een ondraaglijke vertelling

‘Een gewone dag’ uit Beppe Maaike’s Ondraaglijke Vertellingen, ill. B.Jansma,

Ze werd wakker op een regenachtige druilerige ochtend en voelde dat ze helemaal nergens zin in had. Niet in poetsen. Niet in schrijven. Niet eens in lezen en al helemaal niet om in zingen en juichen uit te barsten.

Ze draaide zich nog eens om, maar kon haar draai niet meer echt vinden. Zuchtend en steunend stond ze op. Fraai was dat, ze kon geeneens meer zonder te kraken van haar bed opstaan.

Somber keek ze door de beslagen en ook wel enigszins vervuilde ramen naar buiten. Altijd datzelfde saaie uitzicht. Ze had er helemaal schoon genoeg van. Daar, op dat balkon schuin linksboven hing alweer dezelfde was. Het balkon eronder bevatte de eeuwige bak geraniums. Het huis ernaast: de poezen op de vensterbank. Ze snapte niet dat ze daar vroeger met veel plezier naar gekeken had. Ze verveelden haar nu mateloos.

Strompelend op moede voeten liep ze naar haar voordeur om de krant van de mat te rapen. Gewoontegetrouw deed ze even de deur open om een blik op de straat te werpen. Op hetzelfde moment deed ook de overbuurman zijn deur open en riep weer dezelfde grap als altijd. Voorspelbare saaiheid alom. De schrijver in het huis ernaast zat met zijn pen in de hand voor zich uit te staren. Zoals gewoonlijk.

Met een klap gooide ze de deur dicht en strompelde terug naar de keuken. Afwezig schepte ze wat koffie in het apparaat en vulde klotsend het plastic reservoir. Een straaltje water liep er langs.  Gebarsten, ook dat nog. Als niemand maar dacht dat ze er met dit weer op uit ging om een nieuw koffiezetapparaat te kopen. Daar had ze echt geen zin in. Ze had trouwens helemaal geen zin om nieuwe dingen te kopen, alles was toch bijna afgelopen, het was allemaal nergens meer voor nodig.

De koffie begon te pruttelen en ze zette zich aan de keukentafel met de krant. Ook het nieuws kon haar niet bekoren. ‘Hoezo, nieuws? Elke dag hetzelfde’. Toen viel haar blik op de datum en begreep ze opeens waar haar sombere stemming vandaan kwam: de tijd begon te dringen.

De oude stoof kwam nu mooi van pas, precies wat ze nodig had. Ze draaide de keukenstoel een beetje bij en hield haar aansteker bij het oude droge hout van de stoof. Met haar kop koffie in de hand proostte ze met haar onzichtbare buren: ‘op de vernieuwing’.

Toen zette ze gedecideerd haar voeten op de stoof.

Geinspireerd door Barbara en een blogje uit mijn archief.

Ivy