resten van beschaving

Het was met pijn in het hart alsmede gemengde gevoelens dat ik de afgelopen week mijn vk-blog onttakelde; de blogs en de foto’s één voor één verwijderde, mijn widgets opruimde, mijn groepen en favorieten wegklikte en een kale onttakelde ruimte overhield. Dankzij het knutselwerk van de een (Knutselsmurf) en het engelengeduld van de ander (Glaswerk) stond mijn hele archief geparkeerd op mijn eigen nieuwe webstek: www.ivy-home.nl.

Pijn in het hart, omdat ik via het blog veel leuke mensen heb leren kennen. Lief en leed heb kunnen delen, heb kunnen lachen en huilen om jullie blogs. Gemengde gevoelens omdat, met name de laatste tijd, blijkt dat het niet allemaal pais en vree is onder de bloggers. Hoe meer er verdwijnen, hoe minder het is wat er overblijft. De laatste resten beschaving lijken weg te sijpelen in de zompige ondergrond. Het is net als met een diepe heldere waterplas. Naarmate  het water verdwijnt blijft er een laag droesem over waarin het niet meer goed toeven is.

Want de beschaving is dun. Zodra een blogger even niet meer naar zijn eigen blog kijkt denkt een ander dat hij de content mag stelen en er voor eigen genoegdoening een burlesque draai aan mag geven. Anderen menen nog even hun gram te kunnen halen en andere bloggers, al dan niet reeds voorgoed verdwenen, virtueel van katoen te geven. Het maakt de beslissing in elk geval minder pijnlijk, de beslissing om niet door te gaan op het vk-blog.

Een groot voordeel van een eigen stek is dat je toestemming moet geven als iemand de eerste keer op de deur klopt. Je moet hem of haar daadwerkelijk binnenlaten om een reactie te kunnen plaatsen. Zodoende kan ik onaangename bezoekers beslist doch vriendelijk de deur wijzen. Nee meneer, gegroet mevrouw, u zal ik met plezier als kiespijn missen.

Voor alle anderen: ik heet jullie na 1 maart van harte welkom op mijn nieuwe stek. We bloggen door, elk op eigen wijze. En misschien eindelijk eens met een dosis beschaving waarbij bloggers elkaar in hun waarde laten en afstappen van het ongezonde groepsdenken gepaard aan complottheorieën.

De resten van de beschaving uit mijn titel duiden overigens op een Nijmeegs akkefietje. Enkele weken geleden stuitten bouwvakkers tijdens hun graafwerk onverwacht op een stadstoren. De toren, met nog een stuk muur er aan, lag op een plek waar niemand een stadsmuur had verwacht. Plots bleek dat ook Nijmegen in de middeleeuwen was voorzien van een dubbele stadswal. Er zijn er maar enkele van bekend in Europa; in Nederland alleen in Deventer. Je zou verwachten dat de zelfbenoemde oudste stad van Nederland de handjes dichtkneep bij dit buitenkansje om een stukje historie te bewaren. Niets bleek echter minder waar. Er moest en zou een parkeergarage komen onder het plein. De muur stond in de weg. In eerste instantie zou de put gewoon weer dichtgegooid worden. Gelukkig morden de burgers en is het gemeente bestuur met tegenzin overstag gegaan. De toren is nu (zeer onoordeelkundig, maar we durven niet te klagen) in stukken gezaagd, uit de bouwput getild en veilig opgeslagen. Na afloop van de werkzaamheden zal hij weer zichtbaar teruggeplaatst, ongeveer op de plek waar hij vandaan komt. De historische waarde is dan natuurlijk nul komma niets. Maar toch. Er staat iets. Iets wat herinnert aan een oude beschaving. Al is het maar een klein restje.

In tegenstelling tot wat jullie normaal van mij gewend zijn, is dit geen eigen foto. Toen ik zondag ging kijken waren de resten met plastic afgedekt. Vannacht is alles weggehaald. Dus vandaar een foto die ik uit de Gelderlander heb geleend.

 Ivy