vakantie (met een staartje)

Hebben jullie dat ook? Dat je, je koffers gepakt, de deur achter je dichttrekt en op weg naar het vliegveld zeker weet dat je iets bent vergeten. Je piekert je suf maar je kunt niets bedenken. En eenmaal op de plaats van bestemming ontdek je een kleinigheidje dat ontbreekt, iets waar je makkelijk buiten kunt of wat je in elke badplaats kunt bijkopen.

Het is de derde dag van de vakantie en Julia zit aan de rand van het zwembad. Zo sterk als nu heeft ze dat gevoel nog nooit gehad. Het gevoel dat er iets niet in orde is, dat ze iets belangrijks is vergeten. Maar tot nu toe heeft ze nog niet ontdekt wat het is. Ze schudt haar lange blonde haar naar achter en laat zich langzaam in het weldadig warme water zakken. Hier was ze nu echt aan toe. Drie weken zon en rust en helemaal niets doen, nergens voor hoeven zorgen, nergens aan te denken. Behalve dan dat knagende gevoel op de achtergrond van haar gedachten.

Natuurlijk deed die droom vannacht haar ook geen goed. Ze droomde dat ze een laatste ronde door het huis maakte. Op de kinderkamer – een pijnscheut trekt door haar heen – had ze niets meer te zoeken. Toch deed ze de deur open. Maar toen ze die weer wilde sluiten, voelde ze weerstand. Ze trok harder en hoorde een vreemd piepje. Toen ze omlaag keek zag ze Minous, haar kat, die klem zat tussen de deur. En dat was vreemd want toen, daar, in dat huis, in haar vorige leven, had ze Minous nog niet. Minous glipte naar binnen en ze sloot de deur. Toen werd ze wakker.

Nu, drijvend in het warme water, laat ze de droom en de gevoelens die daarmee werden opgewekt door haar hoofd spelen. De kamer, het huis. Hoewel het allemaal zo kort geleden is heeft ze het gevoel dat ze al een half leven verder is. Maar het verdriet is nog vers. Eerst haar miskraam, en het bericht dat ze nooit kinderen zou kunnen krijgen. En nog geen twee maanden later het vertrek van Peter die een kinderloos bestaan blijkbaar niet aankon en er vandoor ging met haar beste – en vruchtbare – vriendin. Gescheiden met een peuter van twee was zij blijkbaar een aantrekkelijker toekomstbeeld dan een kinderloze Julia.

Er brak een hectische tijd aan: de scheiding, haar verhuizing naar een andere stad, een nieuwe baan. En Minous, die haar avonden vulde met haar warme en liefdevolle aanwezigheid. Een scheut van heimwee trekt door haar heen: heimwee naar haar kat. Hoe kreeg ze dat nou voor elkaar? Zou Minous haar ook missen? Ze betwijfelt het. De buurvrouw had bezworen goed voor haar te zorgen. Ze kon zelf naar binnen door het kattenluik en buurvrouw zou twee keer per dag langskomen om vers voer neer te zetten.

Een warme, lome vakantiedag liep weer ten einde. Julia hees zich uit het zwembad om te gaan douchen en zich om te kleden voor het avondbuffet. Ze besloot niet meer te piekeren, maar te genieten.

……………………….

Heel vervelend dat ik Julia’s telefoonnummer niet ken. Ik heb de kat nu al drie dagen niet gezien, en ik weet hoe dol Julia op het stomme dier is. Maar misschien is het maar goed ook dat ik haar niet kan bellen, ik zou haar maar nodeloos ongerust maken. En bovendien, het kattenvoer is wel steeds op, tenminste, na de eerste dag. Waarschijnlijk is die kat eenkennig. Ik zal maar weer een nieuwe portie neerzetten en er het beste van hopen.

………………………

De grijze kat in de tuin duikt dieper weg in de struiken als hij het licht in de keuken ziet aanfloepen. Hij weet dat ‘licht’ ook ‘eten’ betekent. Maar toch heeft het een dag geduurd voordat hij naar binnen durfde. Meestal wordt hij door die rode huiskater weggejaagd. Maar soms is de honger te sterk, en loopt hij toch het luikje binnen. En de laatste dagen heeft hij geluk en kan hij zijn buikje helemaal rond eten zonder gestoord te worden. Zelfs twee keer per dag. Wel wacht hij af tot het licht weer uit is, want met mensen heeft hij slechte ervaringen.

…………………..

Ik vind het toch vreemd. Ik zorg nu al vijftien dagen voor een kat die ik nog nooit gezien heb. Ik heb hem ook al een keertje geroepen. Ik dacht heel in de verte een soort gedempt geluid te horen maar toen ik nog een keer riep hoorde ik niets meer dus ik zal het me wel verbeeld hebben. Wel vervelend trouwens dat het zo begint te stinken in huis. Die lucht is vooral sterk in de gang, vlak achter de voordeur. Eenmaal de deur door naar de woonkamer en de keuken ruik je het nauwelijks. Ik dacht eerst dat er iets in de koelkast lag te rotten, maar daar komt die geur dus niet vandaan. Ik durf ook niet naar boven te lopen. Zo goed ken ik Julia niet, dat ik zomaar haar huis door loop. En ze zou eens denken dat ik aan het spioneren was als ze merkt dat ik boven ben geweest. Nee, ze moet maar goed luchten als ze thuis komt over een klein weekje. Misschien is er iets mis met de riolering. Hoe dan ook, ik zal blij zijn als ik van dit ‘onzichtbare katten voeren’ af ben. Ik moet toch al niets van die beesten hebben.

………………….

De laatste dag. Julia kijkt om zich heen. Naar de zee, helderblauw in het vroege morgenlicht. De rijen strandstoelen bij het nu nog lege zwembad. En ze is blij dat ze weer naar huis kan. Toegegeven, de rust en de warmte waren een verademing. Maar het gedwongen de hele dag leuk en vrolijk zijn begint haar op te breken. Ze verlangt naar een avondje voor de tv hangen. Minous op schoot, wijntje erbij en de gordijnen dicht. Straks zal ze in de bij het resort horende souvenirwinkel iets leuks voor haar buurvrouw kopen. Dat goede mens heeft toch maar drie weken voor een kat gezorgd, terwijl ze van te voren had gezegd helemaal niets met katten te hebben. Maar Minous zal haar wel voor zich gewonnen hebben. Minous, met zijn zijdezachte vacht, zijn stralende groene ogen en zijn onweerstaanbare gespin. Julia kan haast niet wachten tot ze hem weer in haar armen kan sluiten. ‘Nooit weer, Minous! Ik ga nooit meer zonder jou op vakantie. Dan maar lekker in een huisje op de Wadden, waar katten ook welkom zijn.’

Het vliegtuig is zowaar op tijd vertrokken en zonder vertraging komt Julia aan in Nederland. Natuurlijk staat niemand haar op te wachten. Nadat ze haar koffers in ontvangst heeft genomen haast ze zich naar de parkeerplaats. Gelukkig heeft ze de letter en het nummer genoteerd, want alles van vóór de vakantie is ze vergeten. Zo frummelt ze onwennig met de contactsleutel voordat ze in het halfdonker de auto kan starten.

Het is al laat als ze thuiskomt. Bij de buren is het licht al uit. Als ze de deur van het slot draait wordt ze haast misselijk van de weeë, zware lucht die haar tegemoet komt. Wat is hier in vredesnaam gebeurd? Snel doet ze de toiletdeur open maar de lucht komt niet uit het riool. In de kamer is de lucht bijna niet aanwezig, hoewel het een soort lucht is die plakkerig in je neus blijft hangen. Ook in de keuken is niets te ruiken dus er is niets bedorven in de koelkast. Ze heeft het licht nog niet aangeknipt, maar hoort een beweging bij het kattenluik. ‘Minous?’ roept ze verheugd, maar het luikje klapt dicht en als ze het licht aandoet is de keuken leeg. Wel zijn de kattenbakjes schoon leeggelikt, dus Minous moet in de buurt zijn. Maar als ze de keukendeur opendoet en hem nog een keer roept hoort ze niets. Behalve een geritsel ver in de tuin, alsof een kat haastig over de schutting schiet.

Teleurstelling knijpt haar keel dicht. Het zal toch niet zo zijn dat Minous beledigd is? Of nog erger, dat hij in die drie weken volkomen verwilderd is en van haar vervreemd. Julia besluit de boel even de boel te laten, en schenkt een glas wijn voor zichzelf in. Daarmee gaat ze aan de keukentafel zitten waar de post hoog ligt opgestapeld. Nou ja, post, en hoog. Een stapel kranten en advertentieblaadjes, een paar afschriften van de bank en een trouwkaartje van een vage vriendin. De trouwdatum is inmiddels verstreken. Morgen maar een felicitatie sturen.

Julia gaapt. Het is een lange dag geweest. Hoogste tijd haar bed eens op te zoeken. Uitpakken doet ze morgen wel. Als ze de gang weer inloopt slaat de stank haar op de keel. Boven lijkt het nog erger. Sterker nog, de lucht lijkt zijn oorsprong te vinden in haar slaapkamer. Ze doet eerst de ramen open en kijkt dan om zich heen. Misschien ligt er een dode muis, of een dode vogel. Hoewel ze niet snapt hoe die daar zou komen, want Minous kan nooit boven komen.

Minous! Opeens schiet haar weer de droom die ze een van de eerste vakantiedagen had te binnen. En nog iets. Een herinnering van vlak vóór de vakantie. Ze liep nog snel even naar boven om een extra zonnetopje uit haar klerenkast te pakken. Toen ze de kastdeur weer dicht deed, leek het alsof er iets snel en zacht langs haar benen streek. Ze had er toen niet op gelet, ze had te veel haast.

Met lood in de schoenen loopt ze langzaam naar de kast. Als ze de deur open doet wolkt een enorme zwerm zwartblauwe vliegen naar buiten. De lucht die uit de kast komt is niet te harden. Daar ligt Minous, op de onderste plank. Zijn ogen staren haar nietsziend aan. Zijn bek is open in een laatste kreet.

Even lijkt het alsof hij nog ademt. Dan ziet ze de enorme maden die over hem heen kruipen en begint ze te gillen.