Mabon

En op de dag dat het maanlicht ’s morgens nog huiverend op de bedauwde grasvelden ligt, gevangen in de webben van herfstspinnen, op die dag weet zij dat zij terug zal moeten keren en zij weent.

De herfsttijd is een tijd van inkeer, van terugkeer. Onze voorouders vierden feesten die het verglijden van de tijd markeerden, draaipunten op het grote wiel van het jaar. Vreemd genoeg sloegen zij één feest over: de herfstequinox. Tot 1970 had dit feest zelfs geen naam!

De overige Keltische feesten op de drempel van verandering hebben hoop in zich, maar wie verheugt zich nu op het feit dat de dagen korter worden en de nachten kouder?

De jaarfeesten hebben allemaal te maken met de God en de Godin, die in een eindeloze dans van geboorte en groei om elkaar heen dansen. Elkaar rakend, ontmoetend, beurtelings minnaar, kind, vader of moeder. Ook Mabon vertelt een deel van dit verhaal.

Het jaar begint en eindigt met met Samhain (1 november) als het leven zich voorgoed? terugtrekt in de aarde en de God en de Godin hun reis hebben voltooid naar de Onderwereld. Een reis die aanvangt op 23 september.
Dan wordt met midwinter (Yule) de Zoon geboren uit de Godinmoeder, en begint de hoop weer te stralen. Hij is de koning van het licht en groeit tot hij tot volle wasdom komt tijdens de viering van de lentequinox, Ostara. De Godin is dan inmiddels teruggekeerd tot haar staat van jonge Maagd. Met Beltane  (1 mei) wordt het feest gevierd van de geboorte van de lente, het feest van vruchtbaarheid en de samenkomst van de Maagd en de Gehoornde God of Groene Man.

Als het wiel doordraait, en de Maagd zwanger is van de nieuwe God en de dagen langer worden en de nachten kort is het tijd voor de feesten van Litha.
Dan, na de lange zomer, worden de oogstfeesten gevierd: Lammas of Lugnasadh, de blijde oogst op 1 augustus, met gouden aren en bloemen in het haar. En dan volgt Mabon, de aanvang van de reis.

Nu is het dus weer de tijd van de herfstequinox, de scheiding tussen zomer en winter, tussen Licht en Duister. De dagen en nachten zijn exact even lang maar de weegschaal begint vanaf nu door te slaan richting winter. Zowel de lente- als de herfstequinox zijn tijden van balans, maar Mabon is ook de tijd van herbalanceren, van dingen weer recht zetten. De oogst is binnen en het is tijd om te zien wat we op voorraad hebben, zowel in het aardse als het spirituele, om te zien of we daarmee de lange winter zullen doorkomen.

Mabon is de tegenpool van Ostara, omdat het de tijd is van terugtrekken en verminderen en niet van groeien en vooruitstreven. Het feest is een ritueel van dankzegging aan de zon, de maan, aan de God en de Godin, aan de aarde die de goede oogst heeft voortgebracht en een vaarwel aan het zonlicht. De God van het licht wordt verslagen door zijn alter-ego, zijn tweelingbroer Duisternis. En de Godin rust, terwijl de God op weg gaat naar de onderwereld waarheen zij hem al snel moet volgen.

En zij sloeg haar groene mantel om zich heen en liep door de velden. Speurend naar Hem, maar ze vond hem niet. Haar blote voeten lieten sporen achter in het gras, waar de dauw dik en koud aan de spinnendraden hing, glinsterend in het gouden licht van de laagstaande zon. Zij liep door het bos, onder de oeroude eiken en waar zij ging, trok het groen uit de bomen en struiken in haar groene mantel zodat de ware kleur van het blad, geel en bruin en vlammend rood, tevoorschijn kwam.

Na een lange tocht kwam zij bij de heuvels. Bovenop stond een ring van stenen, mistflarden kropen er omheen en kronkelden als drakenadem van de heuvel af, de valleien in. En daar zag zij hem, zijn gehoornde gestalte afgetekend tegen het rood van de ondergaande zon. Een opening vormde zich temidden van de steenkring en hij daalde er in af, op weg naar de onderwereld. Zij snelde hem na en juist toen de zon onderging bereikte zij hem. Hand in hand daalden zij af terwijl het duister zich langzaam over het land verspreidde. Het zou blijven groeien, totdat in het holst van de winter hun Zoon van het Licht geboren zou worden. Maar dat is een ander verhaal, dat een andere keer verteld zal worden.

Veel van de oude verhalen zijn vergeten, veel van de oude goden zijn overgenomen, hernoemd, herschikt. Maar zolang zij hun werk kunnen doen, zolang er mensen zijn die in hen geloven en hen steunen in hun taak, zolang zal het wiel van het jaar zijn rondes blijven maken.

Want niet goden hebben de mensen gemaakt, maar de mensen hebben goden geschapen. Zij hebben hen een taak gegeven die de goden nauwgezet uitvoeren. Maar stel, als zij vergeten worden? Als zij niet meer meebewegen met de gang van de seizoenen? Als ’s winters geen Lichtkind meer geboren wordt? Stel dat de goden wegkwijnen omdat ze niet meer worden gevoed met rituelen en verhalen?

Dus versier je huis met gekleurd blad en pompoenen, eer Mabon en de Moeder. Wenen mag, met dit afscheidsfeest, maar het zijn ook tranen van vreugde dat de cirkel zich sluit en de zon eens haar laagste punt bereikt en dan weer klimt, naar een volgende cyclus. Zo de Goden het willen …..

Tekst: Ivy
Illustraties: internet