Nemesis

Er komen soms vreemde bezoekers in het park en deze avond is daarop geen uitzondering. Danny had dat kunnen beamen, als hij de kans had gekregen om zijn ontmoeting na te vertellen.

Danny de V., zoals hij meestal wordt aangeduid in de korte berichtjes in de krant, is een kruimeldief en een draaideurcrimineel. Maar hoewel hij vaak tegen de lamp loopt kan hij toch aardig leven van zijn roeping. Vandaag is bijvoorbeeld tot nu toe zeer lucratief verlopen. De mensen letten toch wat minder op als ze haast hebben. En zo’n dag als vandaag, de dag voor kerstmis is wat dat betreft ideaal. Iedereen moet nog snel even de stad in voor de laatste cadeaus en boodschappen, het is overal druk en chaotisch. Bovendien voorspelt het weerbericht flinke sneeuwbuien aan het eind van de middag.

Danny heeft zijn zakken dus goed kunnen vullen: portemonnees, telefoons, sleutels, kleine ingepakte cadeautjes. Dat wordt ook voor hem een vrolijk kerstfeest. Daarom loopt hij nu door het park. Hij ontwijkt daarmee de laatste mensenmassa’s die zich naar huis spoeden (en hem misschien herkennen van een ontmoeting eerder op de dag, altijd een gevaar als hij langer bezig is) en bovendien is het de kortste weg naar Harry. Hij kent niet eens de achternaam van Harry. Harry de Heler, noemt hij hem altijd. Harry is vooral erg blij met sleutels in combinatie met een portefeuille waaruit de identiteit van de eigenaar blijkt. Vaak zitten er autosleutels aan zo’n bos zodat Harry meteen een mannetje erop af kan sturen om de auto mee te nemen. En op een dag als deze zullen mensen geen tijd hebben om meteen hun slot te veranderen. Misschien hebben ze wel afspraken buiten de deur. Ook daar heeft Harry zijn mannetjes voor, om te posten bij de verschillende huizen en zijn slag te slaan als ze niet thuis blijken. Danny heeft daarom een ingenieus systeem bedacht: de tegelijk gestolen sleutels, portemonnees en telefoons heeft hij allemaal in een eigen zak opgeborgen. Harry betaalt hem cash, en het geld uit de portemonnees en de kleine cadeautjes houdt hij lekker zelf.

Danny loopt over het besneeuwde pad langs de vijver. Het is stil in dit gedeelte van het park en donker, er staan weinig lantarens. Het enige geluid dat hij hoort is het kraken van de sneeuw onder zijn voeten. Dan hoort hij een ander geluid. Een soort geknars als van slecht gesmeerde wielen nadert vanuit een zij pad. Er staat een lantaren vlak voor het kruispunt, die een lange schaduw op het pad langs de vijver werpt. Even aarzelt Danny of hij rechtsomkeert zal maken. Maar dat wekt misschien argwaan. De kans dat er een agent aankomt lijkt hem klein, dus hij trekt kraag omhoog en wandelt met zijn handen in zijn zakken door. Het geluid komt dichterbij en de schaduw wordt steeds korter. Totdat om de hoek een oud dametje verschijnt achter een rollator. Naast haar loopt een klein, wit pluizig hondje dat één scherpe kef geeft als het Danny in het oog krijgt.

Het oude dametje kijkt niet op of om maar duwt haar rollator hardnekkig door de sneeuw. De wielen blokkeren af en toe en ze komt moeizaam vooruit. Danny haalt opgelucht adem. Hij is dol op oude dames. Ze zijn zo heerlijk onvoorzichtig en er is geen enkel risico dat ze hem achterna komen. En ook al zou ze het hier op een schreeuwen zetten, dan is de kans behoorlijk klein dat iemand haar te hulp schiet.

Zonder zijn pas te versnellen loopt Danny de oude dame tegemoet. Hij doet zijn best haar niet aan te kijken zodat ze niet onrustig wordt, maar richt zijn aandacht op het mandje voor op haar rollator. Dat is meestal een goudmijn voor mensen zoals Danny: ze hebben altijd hun hele hebben en houden in een tas die met de hengsels uitnodigend naar boven in het mandje staat. Ook nu meent Danny hengsels te zien die verleidelijk boven de rand van het mandje uitsteken. Maar juist als hij de oude dame passeert en wil toegrijpen voelt hij een enorme dreun tegen zijn hoofd. Zijn oor suist en hij ziet letterlijk sterretjes. Als zijn blik weer wat verheldert, ziet hij een snelle beweging in zijn rechterooghoek. Instinctief deinst hij achteruit en dan voelt hij hoe zijn voeten onder hem vandaan glijden. Hij is achteruit gestapt op de schuine kant van de vijver verliest bijna zijn evenwicht. Een paar onhandige trippelpassen brengen hem achteruit op de vlakke ijsvloer op de vijver. Het kraakt vervaarlijk, maar het ijs houdt.

Hij moet nu iets omhoog kijken naar de oude dame en ziet tot zijn starre verbazing dat zij een wandelstok in haar hand heeft die zij zwiepend in het rond zwaait. Bijna heeft hij weer een klap te pakken. Hij kan nog net op de been blijven en doet nog een stap achterwaarts. Het kleine hondje keft nog een keer en dan is het weer stil. Op de scherpe knal na van een barst die door het ijs schiet, van onder zijn voeten naar het midden van de vijver.

Daar staat Danny, een halve meter uit de kant op dun ijs terwijl op de besneeuwde oever een petieterig oud dametje met haar wandelstok staat te zwaaien. Als hij niet zo geschrokken was, zou Danny in lachen zijn uitgebarsten. Hij denkt er alvast over hoe hij dit verhaal straks aan Harry zal vertellen: “nou, en toen sprong ik natuurlijk terug op de kant en schold dat ouwe wijf verrot, verkocht die rothond een rotschop en pakte haar tasje uit haar rollater. Nee, ik heb het ouwe besje verder ongemoeid gelaten. Ze kan toch haar huisje niet meer in dus dat wordt een kouwe kerst voor d’r. Hahaha.” En dan zou hij de tas leegschudden, waar ze natuurlijk al haar spaarcentjes in had zitten.

De werkelijkheid ziet er echter anders uit. Als Danny voorzichtig een stapje in de richting van de walkant zet, begint de oude dame haar wandelstok weer in het rond te zwaaien. En als hij een stap opzij doet, doet zij dat ook en blijft zodoende zijn weg blokkeren. Bovendien begint het ijs weer flink te kraken bij die stap opzij en borrelt er water op tussen de rand van het ijs en de wal. En als Danny ergens een hekel aan heeft, dan is het aan koude natte voeten. Dus blijft hij staan. Dat ouwetje zal toch op een goed moment genoeg krijgen van dat gezwaai en dan zal ze toch wel doorlopen. Of terug naar huis. Dan kan hij de kant weer op en zal haar verder met rust laten. Hij opent zijn mond al om haar dit aanbod te doen maar ziet dan tot zijn stomme verbazing dat zij zich bukt en een steen opraapt. En voordat hij een woord heeft kunnen zeggen heeft zij die steen met een ongekende kracht tegen hem aangeworpen. Het is dat hij net op het laatste moment kon wegduiken, anders had zij hem recht in zijn gezicht geraakt. Nu schampt te steen langs zijn slaap, op dezelfde plek als waar zij hem eerder raakte met haar wandelstok. Weer duizelt het hem en opnieuw doet hij een stap achteruit.

Krak … zjinngggg …. Weer schiet een barst door het ijs en in een wak, onzichtbaar in de verte, beginnen een paar eenden te snateren.

Bevend blijft Danny staan en kijkt naar de oude vrouw boven hem. Onbewogen kijkt zij terug. Het witte hondje danst geluidloos op en neer. Na een paar seconden probeert Danny voorzichtig schuifelend opzij te bewegen maar opnieuw bukt de oude dame zich om een steen op te rapen. Danny kijkt over zijn schouder om te zien hoever de andere oever is, maar die is in het donker niet te zien. Als hij weer voor zich kijkt ziet hij dat ze iets anders in haar hand heeft dan de wandelstok. Het is zo’n plastic werpding om ballen voor je hond weg te gooien. In plaats van een bal heeft ze nu echter de steen erin gelegd. Terwijl Danny manmoedig probeert opzij te schuifelen haalt de oude dame uit en zwiept de steen zijn richting uit. Een fontein van sterren schiet voor zijn ogen omhoog en op hetzelfde moment voelt hij hoe warm bloed vanaf zijn voorhoofd langs zijn wenkbrauwen naar beneden stroomt. Hij voelt geen pijn, zijn voorhoofd is verdoofd van de klap. Onwillekeurig doet hij weer een stap achteruit.

Danny schudt zijn hoofd om zijn zicht weer terug te krijgen, net op tijd om de oude dame weer te zien uithalen. De steen treft hem vol op de borst en Danny wankelt achteruit. Ditmaal zet hij zijn hak op een op tak of een steen die op het ijs ligt. Zij voet schiet onder hem vandaan en Danny valt met een dreun op het ijs. Er klinkt een onheilspellend gekraak en de eenden beginnen opnieuw te snateren. Dan voelt Danny hoe het koude water omhoog kruipt langs zijn billen, zijn rug, zijn bovenbenen. Langzaam zakt hij met zijn achterste weg in een vers wak. De zwaarte van zijn buit keert zich nu tegen hem. Terwijl hij met zijn handen vruchteloos probeert houvast te krijgen op het gladde ijs voelt hij dat zijn parka en zijn broekzakken hem onweerstaanbaar naar beneden trekken. Dan verdwijnt zijn hoofd in het wak en ook zijn armen. Als laatste blijven zijn in witte sneakers gestoken voeten op het ijs liggen, alsof die niet nat en koud willen worden.

De oude dame op de kant ziet dit alles onbewogen aan. Als tenslotte ook de voeten in het wak verdwijnen stopt zij de ballengooier weer weg en keert langzaam haar rollator in de richting waar ze vandaan kwam. Terwijl het hondje keffend voor haar uit rent begint het te sneeuwen. Eerst zachtjes, een paar vlokken, maar al snel valt er een dichte sneeuwbui die de sporen op het pad en op het ijs bedekt.

Bij de bocht in het pad draait de oude dame zich nog een keer om. Vanuit de verte is nog net de donkere vlek van het nieuwe wak te zien maar het zal niet al te lang duren voordat dat bedekt is met een vliesje ijs waarop de sneeuw kan blijven liggen.

Ivy