De dag verstreek, Contrillibus, Hermux-Tantamoq en Zelda waren zoals gewoonlijk bezig met hun dagelijkse bezigheden, wat rondhoppen, wormpjes pikken en kijken of er een nieuwe kom Rijst onder de veranda weggezet was. Want kippen vergeten snel. Zo heb je er vier en dan zijn er nog maar drie. Wat maakt het uit? Dat komt namelijk omdat ze een heel kleine hers hebben.

Toen het donker werd keerden ze gezamenlijk terug naar het Nachthok en schurkten liefderijk tegen het zieke comateuze zusje aan. En ze vielen allemaal bijna meteen in een heel diepe slaap.

De volgende ochtend ontwaakte Nox als eerste. Nog steeds met erg veel hoofdpijn, maar ze voelde wel dat ze nog leefde. Ze wist ook dat ze dus geen HaaVijfEnEen had, anders was ze namelijk niet meer wakker geworden. Ook dat had ze ergens ooit eens gelezen in de stapel vergeelde kranten. En naarmate de dag vorderde voelde Nox zich steeds beter worden. Haar vleugels deden bijna geen pijn meer en eigenlijk had ze ook wel weer zin in een beetje Rijst.

Voor de aandachtige lezertjes: het is later gelukkig allemaal nog goed gekomen met Nox. Het was wel even schrikken, dat wel, wie denkt er nou aan dat zijn of haar kip H5N1 kan krijgen?

Nox niet dus en gelukkig maar ook!

Het was begin november. Het werd al vroeg donker, het was namelijk weer wintertijd en Nox voelde zich niet helemaal lekker. Een beetje morsig eigenlijk, alsof ze teveel bier had gedronken. Maar ja, een kip lust geen alcohol, daar kan het niet aan liggen. Dus misschien iets te veel van de gekruide Rijst gegeten onder de veranda. Daarom ging ze maar lekker vroeg op stok. Nou ja, op stok, was het maar waar, haar Verzorgster en de Grote Kip hadden helemáál geen stok aangebracht in de huidige Woon. Dus ging ze alvast maar in het Leghok liggen, in de hoop dat haar zusjes ook snel zouden ophokken en haar met z’n drieën heerlijk zouden verwarmen.

De volgende ochtend werd Nox met een bonkende hoofdpijn wakker. Al haar veren deden pijn bij de minste beweging. En ze had helemaal geen aandrang om een mooi ei te leggen. Nox raakte zelfs een beetje in paniek. Want in de garage had ze bij de oud papier stapel in de wetenschapsbijlage iets gelezen over iets waar je echt van gruwelen moet: HaaVijfEnEen. Echte Mensen met een Opleiding kennen dit natuurlijk als het vogelgriepvirus H5N1, maar een kip heeft hooguit een hers dus kan die zeker geen getallen onthouden, laat staan dat later nog eens herhalen. Wat Nox echter wél wist was dat het iets te maken had met trekvogels. En juist in november gaan een hele boel vogels aan het trekken. Nox kon zich nog goed herinneren dat de dag ervoor een hele groep wilde ganzen in V-formatie luid gakkend kwam overvliegen.

De angst sloeg haar om het iets te snel kloppende kippenhart. Zou ik besmet zijn vroeg zij zich af? Want Nox wist natuurlijk ook wel dat de Strenge Overheid in Den Haag maatregelen had afgekondigd. En die zijn zoals altijd De Baas Waar Je Naar Luisteren Moet. En zij zeggen keihard: kippen moeten de hele dag opgehokt zijn. Binnenblijven dus, saai, maar waar. Maar de Verzorgster en de Grote Kip hadden daar klaarblijkelijk lak aan. Zij hebben kennelijk iets tegen de Strenge Overheid, want zij lieten haar en Contrillibus, Hermux-Tantamoq en Zelda nog steeds vrij rondlopen in de tuin.

Wel fijn uiteraard, maar misschien hadden De Mensen van de Strenge Overheid toch gelijk. Immers, een kip is maar een kip en een overvliegende vogel kan zomaar een poepje laten vallen waarin Heel Enge Beestjes zitten. Nox had ooit eens gelezen dat ze die beestjes virussen noemden. Hoewel ze toentertijd dacht dat het om vier Russen ging, Mensen uit een Ver Land waar het altijd koud is, want om zoiets goed te kunnen begrijpen, daar is een kippenhers nou eenmaal veel te klein voor.

Maar nu wist Nox wel beter. Er zitten beestjes in mij,heel enge beestjes die mij ziek maken, dacht ze. Nox stortte volledig in en viel van schrik terug in een soort coma. Haar zussen schrokken enorm en probeerden haar nog wel op te peppen maar Nox werd niet meer wakker. De opgeroepen Dierenarts, die heel erg naar Hond rook trouwens, verklaarde na een grondig onderzoek dat Nox in een soort Stasis verbleef. Iets heel ergs dus, zoiets alsof je er bent terwijl je er eigenlijk ook helemaal niet bent.

Dit verhaal wordt vervolgd…

Op een mooie ochtend krijgt Nox een brief. Het is niet zomaar een brief, het is een Gewichtig Schrijven, bezorgd door de speciale duivenpost. Verbaasd neemt Nox de brief in ontvangst en draait hem om en om in haar pootjes. De bezorgende duif koert zachtjes. ‘Oh, ja, natuurlijk. Ga je gang’ zegt Nox afwezig waarop de duif dankbaar zijn kop in het bakje kippenvoer steekt.

Intussen heeft Nox ontdekt hoe zij de brief kan openen. Uit de envelop vallen twee velletjes papier. De eerste ziet er officieel uit. Dagvaarding, staat erboven. Dat spreekt Nox wel aan, zij heeft een hekel aan ’s nachts reizen. Even verderop ontwaart Nox de uitnodiging ‘ter zitting verschijnen’. Haar kippenhartje veert op. In zitten is zij namelijk erg goed, zeker als een daartoe geëigende stok wordt bijgeleverd. Zij moet onder Ede iets komen verklaren. Snel kijkt Nox naar de afzender van de brief: de Rechtbank in het Vierbomenbos bij Bennekom. Dat ligt onder Ede, als Nox’ geografische kennis haar niet in de steek laat. Al verder lezend probeert ze erachter te komen wat zij moet verklaren. Dat blijkt uit het tweede briefje. Dat gaat over ‘de Zaak Moskovuur’. Na enig nadenken weet Nox weer wie dat is. Moskovuur is lid van de orde van Advocatuur. Deze orde heeft zich ten doel gesteld minder fortuinlijke Edelherten te ondersteunen en bij te staan als zij niet meer op eigen hoefjes kunnen staan en daardoor misstappen begaan. Nox heeft ooit een kopje koffie met hem gedronken en een ander Edelhert, Onderhuur geheten, dat duidelijk ondersteuning behoefde.

En over dat kopje koffie blijkt het inderdaad te gaan. Nox wordt verzocht te verklaren dat er tijdens de koffie geen sprake is geweest van persen. Nox krabt zich eens achter de oorveertjes. Van persen heeft zij wel verstand, dat is nodig voor het leggen van eieren. Maar bij haar weten leggen Edelherten geen eieren dus misschien betreft het sinaasappels. Opgewekt gaat Nox op stap.

Aangekomen op de open plek in het Vierbomenbos kijkt zij haar oogjes uit. De open plek wordt omgeven door eeuwenoude Bomen die aan alle zijden wandelgangen vormen. Onder de grootste boom staat een rechte houten bank. Daarop zit een edelachtbaar uitziende uil. Tot haar vreugde ontwaart Nox voor de bank een stok op de grond. Op en om de open plek is het druk. Veel leden van de Advocatuur schrijden door de wandelgangen, al pratend met door hen ondersteunde Edelherten. Na een tijdje ontwaart Nox Moskovuur in een hoekje van de open plek. Ze gaat naar hem toe en ziet tot haar grote verbazing dat hij in een grote poel modder staat. Moskovuur begroet haar en Nox verzekert hem dat zij zal verklaren dat er geen sinaasappels bij de koffie waren. Moskovuur barst uit in vilein gelacht. ‘Maar Noxje toch, het gaat helemaal niet op sinaasappels persen. Het gaat om áfpersen. Dat is heel iets anders.’

En dan vertelt hij haar over Onderhuur en Architectuur. Architectuur was een puissant rijk Edelhert met vele woonpaatsen op zijn naam. Onderhuur had niets. Eens, in een dolle bui had hij Borreluur ontvoerd, de beheerder van de enige zoetwaterbron in het bos. Onderhuur dacht dat hij wel veel bezit zou hebben maar dat bleek tegen te vallen en Onderhuur liet Borreluur weer gaan. Moskovuur heeft hem toen bijgestaan om te proberen zijn straf te verminderen want, zo zegt Moskovuur vaak, ‘ik zie graag het Edele in het misgestapte Hert’. Maar goed, na zijn straf had Onderhuur nog minder en werd hij jaloers op Architectuur. Ook Architectuur had regelmatig ondersteuning nodig en zo kon het gebeuren dat de twee elkaar ontmoetten onder de struik van Moskovuur. Hij was daar zelf niet bij dus weet niet wat er gebeurd is. Maar een ekster, Jordi Zolder, die in de hoogste boom naast de struik woont begon lelijke namen en ‘afpersing’ te roepen zodat het schalde door het bos. Ook gooide hij met modder naar Moskovuur en Onderhuur. Daardoor werden de Erven van Architectuur boos op Moskovuur en mocht hij Onderhuur niet meer bijstaan en ook geen onderduik meer geven in zijn struik.

Op dat moment werd Nox naar voren geroepen door de Rechter. Nox voelde zich best belangrijk toen zij voorzichtig op de stok plaats nam. Op de vraag van de rechter verklaarde zij, met de vleugel op de borst, dat er tijdens de koffie geen sprake was geweest van enige persing en voegde eraan toe dat het noemen van namen en gooien met modder ook niet goed was. De Rechter schraapte zijn keel en bedankte Nox: ‘je mag neerstappen’.

Dat deed Nox en ze rende terug naar het hoekje van Moskovuur. Die was inmiddels uit zijn modderpoel gestapt en zei dat Nox het erg goed had gedaan. Nox stelde voor samen een kopje koffie te gaan drinken maar dat sloeg Moskovuur vriendelijk doch beslist af. ‘Ik heb al genoeg koffie gedronken voor mijn hele leven, ik moest zo vaak met Onderhuur mee. Hij zette er behoorlijke pressie op’. ‘Dus toch!’ riep Nox uit. ‘Tja Nox, maar dat heb jij niet gemerkt. Daarom was jouw verklaring zo goed. Weet je, in de Advocatuur gaat het er niet altijd om dat de waarheid boven tafel komt maar veeleer gaat het erom dat je gelijk krijgt. En dat heb ik nu.’

Verbouwereerd nam Nox afscheid. Teruggekomen dook zij meteen het leghok in waar zij broeierig voor zich uit ging kijken. De lust tot het leggen van een ei was haar vergaan. En ze besloot nooit meer iets met de orde van Advocatuur van doen te hebben.

Nox en haar zusjes waren inmiddels zo gecharmeerd geraakt van de gastvrije roedel Edelherten dat ze zich er helemaal thuis voelden. Ze dachten helemaal niet meer aan hun gezellige Woon thuis, noch aan de Verzorgster, de Grote Kip en Het Kind. Wellicht dat ze ook een beetje teveel onder de invloed waren geraakt van de sterk geestverruimende effecten van de zwammenpoliep. Kippen hebben nou eenmaal maar een klein lijfje en dan pakt zoiets wel heer erg hard aan. Ze begonnen zich in ieder geval een beetje kolderiek en vreselijk kakelend te gedragen, eigenlijk onwaardig aan de statuur van de Hoogstaande Edelherten. Gelukkig viel de nacht snel en begaven de vier kippen zich in een beetje bedenkelijke toestand in cohort naar een oude olm waar zij op een laaghangende tak gingen slapen. De drie nog klaarwakkere Edelherten waren gelukkig nog zo Zorgend om de vier kleumende slaperige kippen toe te dekken met wat vers stro uit hun eigen onderkomen.

De volgende ochtend was werkelijk heel erg chaotisch. Wakker gekrijst door het Urrhúú, urrhúú, urhúú van drie Edelherten keken de kippen met rode slaapoogjes en een beetje kloppende kop verdwaasd om zich heen. Wat was er toch aan de hand? Het Edelhert Accuzuur kwam al snel uitleg geven, nadat hij zijn gebruikelijke ontbijt van walnoten met beschimmelde noedels en gatenkaas tot zich had genomen.
Hun vierde roedellid, het Edelhert Fournituur, bleek verdwenen te zijn. Helemaal. Totaal in het niets opgelost. Nox ontstak paniekerig in volle razernij. Juist met Fournituur had zij gisteravond nog zulke diepzinnige gesprekken had over de quantum mechanica in het algemeen en de zinloze zin des levens in het bijzonder. Ze had vaag begrepen dat Politiek aan dat laatste iets kon doen. Als je er tenminste in Geloofde. Zonder enig ontbijt genuttigd te hebben besloot ze met haar drie flodderig ogende zusjes een grondige en uitputtende zoektocht uit te voeren. Want kippen zijn namelijk heel goed in het opsporen van voedsel en dus ook van andere dingen. Eilas, eilas, na uren en uren gezocht te hebben kwamen de kippen helemaal ontmoedigd terug bij het treurende trio Edelherten. Geen spoor van Fournituur te vinden. De drie Edelherten trokken zich daarna, met tranen in de ogen, terug in hun verblijf. Zij Berustten in hun Lot. De Doem van een Verdwijning was gekomen. Uitgerekend in hun roedel.

Totaal gedesillusioneerd besloot Nox dat het daarom de hoogste tijd was om de vertrouwde Woon maar weer te gaan opzoeken. Hier kon zij niks meer doen. Het verdwijnen van Fournituur ging haar werkelijk boven de rode kuif. Verder voelde Nox ook een steeds prangender aandrang om een ei te gaan leggen. Misschien zelfs wel een mooi ei. En waar kan dat beter dan in je eigen Leghok? Home sweet home, every time launch your egg at home,zoals echte Barnevelder krielen plachten te zeggen. Fournituur of geen Fournituur. Jammer maar helaas. Dus waggelden Nox, Contrillibus, Hermux-Tantamoq en Zelda weer tokkend en peppend naar huis.

Nu zitten de vier zusjes gelukkig weer ’s nachts opgehokt in hun eigen Woon. Nox heeft alleen soms nog van die vreemde dromen over koele Edelherten en de erg vreemde uitwerking van de zwammenpoliep. Haar heel erg mooie ei heeft ze bij aankomst gelukkig nog net op tijd kunnen leggen. En wat het Edelhert Fournituur betreft, wacht maar af, dat komt ook nog wel goed. Oplettende lezertjes zullen daar wel achter komen als ze een van de volgende deeltjes gelezen hebben.

Nox ging een dagje op stap. Ze had er zin in. En wel buiten de schutting van haar vertrouwde erf. Al snel werd zij gevolgd door Contrillibus en Hermux-Tantamoq. Haar beste en meest doorgestudeerde vriendin Zelda bleef een tijdje twijfelend achter. Zij was namelijk de slimste en dus ook de voorzichtigste van het stel. Maar ook slimme kippen kunnen door het Avontuur getrokken worden. Dus besloot Zelda na een kleine overpeinzing om mee te gaan met de ogenschijnlijk roekeloze tocht van de kip Nox.

Na vele omzwervingen belandden zij aan in een kil, grauw en heel duister bos. In de verte troffen zij vier grazende Edelherten aan: Fournituur, Prefectuur, Accuzuur en het ietwat klein uitgevallen Edelhertje Miniatuur. Met name Miniatuur maakte een zeer stoffige, zelfs enigszins beduimelde, indruk, hetgeen waarschijnlijk is te wijten aan zijn afhankelijke opstelling en zijn lage onbeduidende positie in de pik-orde der Edelherten. Voor zover er sprake kan zijn van een echte pik-orde binnen deze dieren natuurlijk. Want zoiets komt eigenlijk alleen maar voor bij kippen of bij Grote Mensen.

Nox had meteen door dat er spannends in het verschiet lag. Haar pokkende roedel nawaggelende kippen tuchtig onder controle houdend trad zij schrander en fier de kudde Edelherten tegemoet. En sprak direct het grootste Edelhert aan. Fournituur dus. Hij bleek een zeer welvoeglijk herbivoor te zijn die wel van wanten wist en begrip kon tonen. Fournituur had namelijk niet voor niets een opleiding genoten aan de School voor Interieur en Welzijnsgevoelens en deed daarenboven ook nog aan Politiek. Hoewel Nox echt niet wist wat dat laatste kon betekenen. Toen nog niet…

Ondanks zijn grootsheid maakte Fournituur op de een of andere manier een beetje een flegmatieke en enigszins afwezige indruk. Alsof hij Heel Grote Zorgen had. Bij het gezellige samenzijn samen in de late uurtjes rond een heus Kampvuur, rijkelijk gelardeerd met lekkernijen als gegrilde bos-uitjes, zwammenpoliep, geroosterde scheutworteltjes en ontbeende vogelkers, bleek Fournituur in eerste instantie een geweldig causeur. Hij trok de aandacht van iedereen! Maar naarmate de maan het zwerk beklom bleek hij steeds meer geoccupeerd te worden door een of andere duistere vervreemdingsdrang die men over het algemeen niet kende of herkende binnen de gemeenschap der Edelherten. Op het toppunt van gezelligheid besloot Fournituur daarom ook maar zijn hoeven te gaan strekken en zijn Edele lurven toe te vertrouwen aan het verse stro van zijn bed. Zijn drie roedelgenoten en zijn vier nieuwe vriendjes waren er even helemaal stil en confuus van.

Dit verhaal wordt vervolgd…

De verhalen over Nox zijn ontstaan aan de keukentafel. De vader van ons gezin placht af en toe een verhaal te vertellen waarin ene Nox de hoofdrol speelde. Soms ontbrak het hem echter aan een verhaal en volstond hij met het geven van een titel. Deze werd dan door een van de andere gezinsleden, te weten moeder of zoon, uitgewerkt tot een volgend verhaal.

Op een dag zat zoon, in de rest van deze kronieken aangeduid als Het Kind, aan zijn huiswerk. Dachten wij. Want even later kwam hij trots de keuken in met twee volgeschreven A-4’tjes: het eerste verhaal van Nox op schrift. Toen was het hek van de dam en verschenen allengs meer deeltjes op papier.

Ongeveer in diezelfde tijd besloten wij ons gezin uit te breiden met 4 krielkippen, dat leek ons leuk. Een hok was snel gevonden en geplaatst. Toen zagen wij een advertentie uit Barneveld. Krielen aangeboden. Vooral de geboortedatum intrigeerde: 33 januari. Dat moesten wel Heel Bijzondere Kippen worden.

De 4 kuikens arriveerden begin maart en kregen om voor de hand liggende redenen de namen Nox en Contrillibus (de zwartjes) en Zelda en Hermux-Tantamoq (de bruintjes). Hoewel ze in het begin nog wel eens verward werden bleken de kippetjes er tot onze grote verbazing een eigen karakter op na te houden. Zelda was de slimste en bleef het kleinst. Contrillibus was de grootste en waande zichzelf leider van het stel (de andere kippen dachten daar regelmatig anders over). Nox onderscheidde zich vanwege haar zwarte pootjes en Hermux-Tantamoq werd tot haar verdriet vaak verward met Zelda zodat slimme acties van haar kant steevast aan Zelda werden toegeschreven.

De kippen bewonen een hok dat zijzelf naar goed kippengebruik aanduiden als Woon. De Woon staat achterin een Tuin. Buiten de tuin bevindt zich de Buitenwereld waar veel avonturen beleefd kunnen worden. Bij de tuin hoort een Huis waar de Anderen wonen: Poef Gijf, een grijze oude dove kater met een manke poot en De Mensen. Deze laatste categorie wordt door de kippen verdeeld in Het Kind dat zich graag mag vermaken met het optillen en knuffelen van kippen; de Verzorgster die ’s morgens met een vriendelijk woord een bakje kippenvoer en water brengt en de Grote Kip. Deze laatste is ’s middags als eerste thuis en verricht dan de dagelijkse Kippenbevrijding. Hij loopt op grote zwarte schoenen die door de kippen in het begin abusievelijk werden aangezien voor kippen die gevolgd moesten worden. Inmiddels hebben zij hun misverstand ingezien, maar de benaming Grote Kip is gebleven. Hij leidt de kippen ’s middags naar de veranda (althans, de kippen volgen hem trouw naar de veranda) waar altijd een Verrassing klaarstaat. Dit kan een bakje kattenvoer zijn, of een bakje rijst. Soms is er ander eten, maar de Rijst is favoriet. De avonturen van Nox spelen zich af in deze entourage of soms in de Buitenwereld indien het verhaal daarom vraagt.

Vanwege onze eigen literaire en filmische voorkeuren zal in de verhalen regelmatig gebruik worden gemaakt van Fantasy, magisch-realisme, literaire vrijheden en science-fiction elementen. Ook de Actualiteit zal nu en dan de kop op steken. Geweld wordt geschuwd. De verhalen ontstaan nog steeds aan de keukentafel maar nu is de kip Nox de hoofdrol gaan spelen. Daarnaast worden af en toe Edelherten opgevoerd en Andere Dieren. Wij hebben er zelf erg veel plezier in deze verhalen te bedenken en hopen dan ook dat ons lezerspubliek ze op prijs zal weten te stellen door zich te ontpoppen als Trouwe Lezertjes.

De eerste herinneringen van Nox gaan terug tot de Woon. De Woon had houten wanden. In de Woon was het altijd warm. De hemel was de Zon. Twee keer per dag kwam het voer. Voer was prettig. Verder was er niets. Ja, er was scharrel. En er waren zusjes (of broertjes). Niets wees erop dat Nox een Bijzonder Avontuurlijke Kip zou worden.

Nox wist nog niet veel. Zij zat samen met 25 zusjes (of broertjes) in de Woon en dacht verder niet na. Dat was ook niet mogelijk want zoals het Wetenschappelijk Voorschrift de oplettende lezertjes heeft duidelijk gemaakt, is de herscapaciteit van kip omgekeerd evenredig met het aantal individuen. En aangezien al wel duidelijk was dat één van de zusjes, Zelda, de helft bezat bleef er voor Nox en haar soortgenootjes niet veel over.

De dagen in de Woon waren allen gelijk. Buitenwereld was er niet, boven de hemel konden zij niet kijken. Tot op een dag het leven zijn loop nam. Het deksel van Woon ging open en in plaats van Voer kwamen er Handen. Nox maakte zich klein maar kon niet voorkomen dat zij getild werd. Dit was haar nog nooit overkomen! Ze fladderde dat het een lust had en ze kwam vrij. Vrij was groot. In een hoek stonden zakken met voer. Die kende Nox tenminste. Ze landde op een zak en maakte zich klein. Vanuit haar hoekje kon ze alles goed zien.

De handen gingen Woon weer in en kwamen tevoorschijn met een zusje. Die verdween in een mand. Weer kwam een zusje tevoorschijn die in de mand werd gestopt. En toen kwam Zelda. Opeens wist Nox het zeker. Wat Zelda deed was goed. Ze deed een dappere poging tot pokken, maar dat leek nog nergens op. Een klein piepje verliet haar snavel. Nog een poging. Dat piepje werd opgevangen. De handen kwamen doelbewust naar Nox en tilden haar, voor de tweede keer.

Nu belandde ze veilig in het mandje en keek voorzichtig om haar heen. Twee zusjes zaten in een hoekje. Zelda stond klaar om haar op te vangen en knikte haar bemoedigend toe. Nox liet zich zakken en merkte tot haar verbazing dat ze weer in een soort Woon terecht was gekomen.

Deze Woon bewoog. Nox rook voor het eerst van haar leven buitenlucht. Toen werd ze in een ruimte gezet die vreemd rook en die bewoog. Om zich heen hoorde ze praten. Vriendelijke stemmen die zeiden dat ze lieve kipjes waren en een mooi huis zouden krijgen. Nox was benieuwd.

Na een lange tijd werd zij met haar 3 zusjes losgelaten in een nieuwe Woon, een grote woon met uitzicht op buiten. Groene sprietjes, wappers aan bomen, een open hemel. Geen zon meer. Tenminste, geen eigen zon. Na een tijdje merkte ze dat in de grote wereld ook zon heerste. Maar het was niet meer altijd warm. Er was kou en er was donker. Maar altijd als dat gebeurde kwamen er weer handen. Handen die kippen tilden in de kleine woon. En dan kwam er voer en dan was het leven goed.

Toch kon Nox niet wennen aan het tillen. En twee van haar zusjes ook niet. Zelda wel. Zelda zei dat tillen goed was maar Nox had genoeg til gehad voor de rest van haar leven.